Van geluk tot pech

Vanuit een overstroomd Venetie (wederom geen accenten), ben ik maar een hoger gelegen internetcafe ingegaan om weer wat stukjes over te typen. Het grote San Marco plein, wat jullie wel kennen, is letterlijk onder water gelopen. Het water staat nu al bijna tot kniehoogte. Gelukkig heb ik alle bezienswaardigheden rondom dat plein net op tijd kunnen bezoeken voordat het helemaal onbegaanbaar was. Maar later meer.

Dag 7: Kopenhagen --> Berlijn (8:05)

Kan een goede daad alles op z'n kop zetten in positieve zin? Blijkbaar wel. Om 7:20 uur kom ik aan in Kopenhagen en loop ik naar het loket waar blijkt dat er een directe trein naar Berlijn gaat om 7:45 uur (!) en er ook nog plaats is. Het is ongeloofelijk. Reizen kent gelukjes maar ook grote pech. Ik mag bijna niet hopen op een nachttrein naar Praag, en dat doe ik dus ook maar even niet. Ik vind het ook heel vreemd dat iedereen die ik (uitgebreid) heb gesproken op een of andere manier een connectie met me heeft. Mijn 'kamer'genoot van gisteren, met wie ik een gesprek heb gevoerd over zijn en mijn reizen (en of ik dokter of politicus wil worden), is namelijk vorig jaar naar Tasmanie geweest, en ook nog vaak naar dezelfde plaatsen. Hoe groot is die kans? Behoorlijk klein volgens mij.

Dag 7: Ergens op zee (9:55)

Ik was half aan het slapen toen de trein ineens helemaal tot stilstand kwam in een soort van hangar. Ik begreep er eerlijk gezegd helemaal niets van. Het bleek ineens dat de trein in een veerboot 'geparkeerd' stond. Met de trein in een veerboot tussen Denemarken en Duitsland: een ontzettend grote verassing. We moesten allemaal snel uitstappen, ergens op de boot gaan ziiten en onze bagage achterlaten. Aan het begin van deze trip was ik uitgegaan van treinen, niet van boten.

Dag 7: Berlijn --> Hannover (21:15)

Mijn verbinding naar Praag is even geniaal als gestoord. Van Berlijn ga ik naar Hannover, waar ik 20 minuten moet wachten op de nachttrein naar Munchen, waar ik 14 minuten moet wachten op een trein naar Nurnberg, waar ik 11 minuten heb om een wandeling van 10 minuten naar de bus te maken. Als ik dit haal zijn zowel de Deutsche Bahn als ik helden.

Nu over Berlijn. Ik heb vijf uur mogen rondlopen in deze gigantische stad. Daarvoor echter deed ik mijn tweede goede daad. Ik vond een notitieblok en bracht het naar het infocentrum. Daar stond een andere vrouw. Ik was met stomheid geslagen, maar toch was het echt waar; het was haar boekje. Die ze pas net verloren had. Berlijn zelf dan. Ik heb een soort van tweede wereldoorlog bezoek gedaan. Als eerste echter ging ik naar de Reichstag. Daar was er helaas een wachttijd van 45 minuten of meer (gratis he). Dat ging dus niet door. De Brandenburger Tor was inderdaad indrukkwend; groter dan ik dacht. Vervolgens bezocht ik een restant van de muur, die juist weer minder hoog is dan je zou denken. Toen was Checkpoint Charlie aan de beurt en het daartoebehorende, overigens peperdure, museum, waar ik gelezen heb over en gekeken heb naar de meest wonderbaarlijke, halsbrekende ontsnappingen en tragische mislukkingen. Ook heb ik het beroemde (authentieke) bord met de beroemde tekst: You are now leaving/entering the American sector. et Joodse museum even verderop viel een beetje tegen. Wel schokkende aantallen, maar verder weinig spektakel. De Holocaust monumenten als laatste zetten je wel aan het denken.

Dag 7: Berlijn --> Hannover (22:25)

Ik wist dat ik het had moeten afkloppen! De eerste trein in de hele rits had een stroomuitval van 30 (!) minuten. Daardoor mis ik in ieder geval de nachttrein en mag ik hopen dat ik op een of andere manier die bus nog ga halen. Ik ga in ieder geval mijn geld terugeisen. Dit bij voorbaat, want er is nog een piepkleine kans dat ik het wel haal.

Dag 8: Munchen --> Salzburg (11:00)

Ik neem mijn eerdere woorden over de DB officieel terug. Hoezo zijn Duitsers altijd stipt op tijd? Gelukkig was de nachttrein twintig minuten te laat waardoor ik die net wel haalde. Echter diezelfde trein kwam niet een half uur, niet een, niet twee maar DRIE uur te laat aan in Munchen. Ik wil niet eens begrijpen hoe dat mogelijk is. Daardoor mistte ik uiteraard de bus naar Praag. Toen besloot ik maar om eerst naar Salzburg te gaan. Daar kan ik om 12:00 uur zijn, wat een redelijke tijd is. Ik had mijn uitspraak over dat ik geen vertraging mocht hebben echt moeten afkloppen; maar goed. In de nachttrein zelf had ik wel nog leuke gesprekken gevoerd met een landgenoot van Shevchenko en een Zuid-Duitse oudere dame. In Berlijn waren trouwens weer veels te veel Nederlanders.

Dag 8: Salzburg (17:35)

Ook de pijnlijke linkerknie is weer terug. Het komt door te snel lopen met teveel gewicht op mijn rug. Voortaan zo snel mogelijk die tas dumpen en rustig rondslenteren. Ik ben gewoon bang dat ik niet alles kan zien als ik niet hard loop; maar in Salzburg heb ik toch echt nagenoeg alles gezien. Een ding echter niet; maar de pijn werd me echt te veel. Ik kan geen stap meer zetten. Met name het kasteel was hier boeiend. Duizend en een manieren om iemand dood te krijgen werden uitgestald: wapens en martelwerktuigen. Echter vooral de uitzichten waren om van te genieten. Het mausoleum met beroemde Oostenrijkers was doods (pa dum, tssh) maar ook zeer mooi. Ook de stad zelf met haar nauwe straatjes en zeventiende eeuwse huizen was leuk om doorheen te lopen. Ik weigerde de 'Mozarttrip' te doen (oftewel zijn huis en geboortehuis te bezoeken) aangezien die zeventien euro kostte. Nintendos uitmelkerij is er niets bij. Morgen om 3.45 uur moet ik opstaan vanwege een trein die om 4.49 uur gaat (naar Praag).