De afsluiter

Terug in Rijswijk zitten er nog maar een paar dingen op: De afsluiter typen, weer aan het werk gaan, eindelijk een studiekeuze maken en genieten van het WK en nog meer vakanties.

Dag 28: Madrid --> Parijs (19:15)

Vanochtend was het weer eens raak: motorpech. In de praktijk houdt dat in dat de trein drie uur te laat aankomt in Madrid waardoor je Sevilla wel kunt vergeten. Bovendien is er maar één Engels brabbelend persoon bij de loketten waardoor de wachttijd voor een internationaal ticket twee uur (!) bedroeg. De enige goede mogelijkheid naar het Noorden was een stoel in een nachttrein naar Parijs. Die kostte, zelfs voor mij, 45 euro. Er is echter wel een lichtpuntje: het zijn ligstoelen zoals je die kunt vinden in de wat betere vliegtuigen. Ik ben blij dat ik geen nog duurder bed heb genomen. Vandaag ben ik in Madrid naar het op een na bekendste museum gegaan. Veel grote werken gezien maar toch vooral museum-moe. In Parijs kan ik na vier dagen in de zon weer douchen; heerlijk.

Dag 29: Brussel --> Den Haag (16:20)

De vrees voor een nieuwe staking of een ruime vertraging is gelukkig voor niets geweest. Dit betekent echter wel dat ik een interrail-dag niet heb besteed. Deze maand heeft me echter ook geleerd dat risico nemen best leuk is, maar vaak niet verstandig. De reis van Madrid naar Parijs (wat een rijm) verliep toch niet geheel vlekkeloos voor sommige van mijn medepassagiers. In mijn coupé zijn 's nachts tijdens het slapen namelijk een aantal paspoorten en andere waardevolle spullen gestolen. Vooral voor de Amerikanen is dit vervelend met hun visa en dergelijke. Het is dan ook wel weer erg knullig en te goed van vertrouwen om ze in een niet-afgesloten vak van een rugzak ergens in de coupé te dumpen. De trein kwam ook twee uur te laat maar dat is niet zo erg. Nu betekent de aankomst in Den Haag om 18:25 officieel het einde van deze reis; mocht er niet iemand zich voor de trein gooien. (Later zou blijken dat ik weer een kwartier vertraging had, waar ik blijkbaar patent op heb)

Conclusie:

Deze Europareis kende zoals verwacht veel hoogtepunten maar ook veel dieptepunten. Alle Spaanse steden hebben me positief verrast. Dat moet zeker als eerste gezegd worden. Madrid en Barcelona vormen dan ook in mijn onzichtbare favorietenlijstje de nummers één en twee, in willekeurige volgorde. Napels en Wenen zijn samen de nummer drie geworden. Ze verrasten me beide in positieve zin maar zijn daarentegen ook niet echt met elkaar te vergelijken. Napels is een ruwe diamant terwijl Wenen meer een kleinere, gepolijste variant is van een Parijs of Rome. Verder krijgt heel Scandinavië een eervolle vermelding. Andere hoogtepunten zijn de vele gesloten vriendschappen en gedeelde verhalen met andere reis- en lotgenoten. Slapen en wakker liggen op duizend-en-een verschillende plekken kan je scharen onder de hoogte- én dieptepunten. Hetzelfde geldt voor het weer.

De drie steden onderaan de lijst zijn, van beneden naar boven, Hamburg, Brugge en Boedapest. Ze waren niet zozeer verschrikkelijk maar ze maakten hun naam en faam gewoonweg niet waar. Al moet wel gezegd worden dat Boedapest vooral letterlijk in het water viel. De drie andere overduidelijke dieptepunten waren de total vertraging van bijna 24 uur, de grote financiële klap die de reis veroorzaakte en het levensmoe worden van mijn camera.

De reis heeft er wel voor gezorgd dat ik (nagenoeg) definitief kies voor de studie politicologie. Ik wil Nederland behouden voor een toekomst die lijkt op Hamburg, Boedapest of de buitenwijken van Parijs en helpen om een toekomst en geschiedenis te creëren waar de rest van de wereld jaloers op is; hoe zoetsappig dat ook klinkt. Met die politiek correcte maar toch zeer gemeende uitspraak sluit ik deze blog af.

Spanje, een betoverend land met te veel Nederlanders

Wederom vanuit Madrid, voordat ik de trein pak richting Parijs, om langzaamaan richting Den Haag te reizen, breng ik u deze update. Accenten zijn wederom niet aanwezig. Mijn verontschuldigingen.

Dag 25: Port Bou --> Barcelona (10:20)

Na tien uur heerlijke slaap werd ik wakker toen de trein al stilstond. Nog steeds ben ik niet helemaal fit. Nu het grappige gedeelte: op het stationnetje werd ik aangehouden door de politie voor een ondervraging omdat ik wel eens een Baskische ETA terrorist kon zijn. Ze dachten heel even dat mijn paspoort vals was. Maar na wat gebeld te hebben lieten ze me gelukkig toch gaan.

Dag 25: Barcelona (20:05)

Eerst het ontzettend slechte nieuws: de batterij was niet op, maar de camera stuk. Vol goede moed ging ik na aankomst richting La Rambla (de bekendste straat van Barcelona en waarschijnlijk ook Spanje). Daar vond ik bij de derde fotowinkel een oplader tegen een redelijke prijs. Blij ging ik naar een Mac voor een goedkoop drankje en een stopcontact. De batterij laadde inderdaad op. Na een half uur was het wel genoeg geweest, deed ik de batterij in de camera et voila, hij ging... niet aan. Dus weer terug naar de winkel, oplader teruggebracht en gevraagd om hulp. Hij is kaduuk. Een nieuwe was volgens hem nog goedkoper dan repareren. Kah Uu Thee. Geen foto's deze week dus.

Barcelona kan met stip worden genoteerd in de top drie van mijn Eurotrip. De stad is werkelijk oogverblindend (niet alleen door de felle zon). Zoemend van leven, gezellig druk, artistiek, schoon en voor een groot deel voetgangers vriendelijk. Overal vindt je (leuke) straatmuzikanten waar zelfs toeschouwers spontaan bij gingen dansen, en heel veel andere straatartiesten. Alle gebouwen zijn prachtig; de een nog meer dan de ander. In het Picassomuseum heb ik 4000 (die man moet echt verveeld of overenthousiast zijn gweest) van zijn werken kunnen bewonderen en verder heb ik de twee architectonische meesterwerken van Barcelonas op een na beroemdste kunstenaar mogen aanschouwen: La Segrada Familia en La Pedrera van Gaudi. De eerste is denk ik de mooiste kerk ter wereld, hoewel ik dat al vaker heb gezegd, en de tweede is een museum/tempel/woonplaats van de meester zelve. De kerk is nog steeds niet af (wel bijna), maar nu al de mooiste. Ik kan nog lang doorgaan over Barcelona maar laat ik afsluiten met te schrijven dat ik die miljoenen Nederlanders, wat tevens het enige nadeel is, begrijp. Barcelona is onbeschrijfelijk mooi, het weer perfect en de mensen ontzettend vriendelijk. Jammer van die Nederlanders dus.

Dag 26: Madrid (21:40)

Ik heb altijde geroepen dat ik Spanje verschrikkelijk vind. Dat kwam (merk de verleden tijd op) door het beeld dat bij me opkwam als ik dacht aan Spanje: miljoenen vette verbrande Nederlandse lijven krioelend door en over elkaar op de Costa Brava als maden in een verrot vogellijkje. Er is echt totaal niets mis met de steden in dit land. In tegendeel. Net als Barcelona stoomt Madrid op en beland het zonder meer in mijn top drie. Madrid is oogverblindend; niet alleen door de niets ontzienende zon. Madrid heeft alles: niet alleen miljoenen restaurants en 'schattige' steegjes plaveid met steentjes, maar ook prachtige, tientallen meters brede, groene lanen, internationaal beroemde musea en een modern openbaar vervoer netwerk waar iedere stad jaloers op moet zijn. Madrid is misselijk makend reusachtig maar alles bevindt zich op maximaal 200 meter van een metrostation. Een ritje kost welgeteld een euro. Een groot nadeel: de rest is behoorlijk prijzig. Een bezoek aan alle vertrekken, grassprieten en kleedkamers van Santiago Bernabeu kost 22 euro. Dat heb ik na lang wikken wegen besloten niet te doen. Ik wilde wel een stierengevecht bijwonen (ik weet het, niet echt diervriendelijk), maar dat eindigde weer net te laat waardoor ik de trein zou missen. Er was echter genoeg te doen: een bezoek aan het koninklijke (Real) paleis, wat zeker kon tippen aan die van de Hapsburgers, ronddwalen door Museo del Prado, waar je gegarandeerd de weg kwijt raakt en een siesta onder een boom in het gigantische El Retiro. Ik weet niet hoe ze het klaarspelen, maar Madrid is groen, schoon, modern en toch klassiek en van historische waarde. Een aanrader dus.

Dag 27: Lissabon (21:00)

Lissabon is in meerdere opzichten het kleine broertje van Madrid. Eigenlijk alleen het weer is 'beter'. Het was namelijk nog warmer. In Madrid was het draaglijk, hier niet. Lissabon is echter kleiner, net wat minder mooi en net wat minder efficient dan Madrid. Portugal en maandag zijn bovendien als refo's en zondag: ze gaan totaal niet samen. Werkelijk alles is dicht op maandag (denk aan musea, kerken, kastelen en ook redelijk veel winkels). Dicht bij Lissabon echter ligt een dorpje genaamd Sintra, dat door Lord Gorden Byron zelve als het paradijs werd beschouwd. Sintra heeft iets unieks: een World Heritage Site, genaamd Quinta da Galeira. Het is alsof moeder natuur een kind heeft gebaard van een mens. Grotten, onderaardse rivieren en watervallen, maar ook in de rotsen gehouwen tempels en fonteinen maken het gebied rondom het zomerhuisje van de Portugese koningen inderdaad tot een paradijs. Eenmaal terug in de stad heb ik een siesta gehouden in de prachtige buitenwijk Belem, waarna ik nog even door de stad heb gelopen. Op een gegeven moment was de accu oververhit en pufte ik uit op het station. Sevilla is my final destination.