De afsluiter

Terug in Rijswijk zitten er nog maar een paar dingen op: De afsluiter typen, weer aan het werk gaan, eindelijk een studiekeuze maken en genieten van het WK en nog meer vakanties.

Dag 28: Madrid --> Parijs (19:15)

Vanochtend was het weer eens raak: motorpech. In de praktijk houdt dat in dat de trein drie uur te laat aankomt in Madrid waardoor je Sevilla wel kunt vergeten. Bovendien is er maar één Engels brabbelend persoon bij de loketten waardoor de wachttijd voor een internationaal ticket twee uur (!) bedroeg. De enige goede mogelijkheid naar het Noorden was een stoel in een nachttrein naar Parijs. Die kostte, zelfs voor mij, 45 euro. Er is echter wel een lichtpuntje: het zijn ligstoelen zoals je die kunt vinden in de wat betere vliegtuigen. Ik ben blij dat ik geen nog duurder bed heb genomen. Vandaag ben ik in Madrid naar het op een na bekendste museum gegaan. Veel grote werken gezien maar toch vooral museum-moe. In Parijs kan ik na vier dagen in de zon weer douchen; heerlijk.

Dag 29: Brussel --> Den Haag (16:20)

De vrees voor een nieuwe staking of een ruime vertraging is gelukkig voor niets geweest. Dit betekent echter wel dat ik een interrail-dag niet heb besteed. Deze maand heeft me echter ook geleerd dat risico nemen best leuk is, maar vaak niet verstandig. De reis van Madrid naar Parijs (wat een rijm) verliep toch niet geheel vlekkeloos voor sommige van mijn medepassagiers. In mijn coupé zijn 's nachts tijdens het slapen namelijk een aantal paspoorten en andere waardevolle spullen gestolen. Vooral voor de Amerikanen is dit vervelend met hun visa en dergelijke. Het is dan ook wel weer erg knullig en te goed van vertrouwen om ze in een niet-afgesloten vak van een rugzak ergens in de coupé te dumpen. De trein kwam ook twee uur te laat maar dat is niet zo erg. Nu betekent de aankomst in Den Haag om 18:25 officieel het einde van deze reis; mocht er niet iemand zich voor de trein gooien. (Later zou blijken dat ik weer een kwartier vertraging had, waar ik blijkbaar patent op heb)

Conclusie:

Deze Europareis kende zoals verwacht veel hoogtepunten maar ook veel dieptepunten. Alle Spaanse steden hebben me positief verrast. Dat moet zeker als eerste gezegd worden. Madrid en Barcelona vormen dan ook in mijn onzichtbare favorietenlijstje de nummers één en twee, in willekeurige volgorde. Napels en Wenen zijn samen de nummer drie geworden. Ze verrasten me beide in positieve zin maar zijn daarentegen ook niet echt met elkaar te vergelijken. Napels is een ruwe diamant terwijl Wenen meer een kleinere, gepolijste variant is van een Parijs of Rome. Verder krijgt heel Scandinavië een eervolle vermelding. Andere hoogtepunten zijn de vele gesloten vriendschappen en gedeelde verhalen met andere reis- en lotgenoten. Slapen en wakker liggen op duizend-en-een verschillende plekken kan je scharen onder de hoogte- én dieptepunten. Hetzelfde geldt voor het weer.

De drie steden onderaan de lijst zijn, van beneden naar boven, Hamburg, Brugge en Boedapest. Ze waren niet zozeer verschrikkelijk maar ze maakten hun naam en faam gewoonweg niet waar. Al moet wel gezegd worden dat Boedapest vooral letterlijk in het water viel. De drie andere overduidelijke dieptepunten waren de total vertraging van bijna 24 uur, de grote financiële klap die de reis veroorzaakte en het levensmoe worden van mijn camera.

De reis heeft er wel voor gezorgd dat ik (nagenoeg) definitief kies voor de studie politicologie. Ik wil Nederland behouden voor een toekomst die lijkt op Hamburg, Boedapest of de buitenwijken van Parijs en helpen om een toekomst en geschiedenis te creëren waar de rest van de wereld jaloers op is; hoe zoetsappig dat ook klinkt. Met die politiek correcte maar toch zeer gemeende uitspraak sluit ik deze blog af.