Oostelijke perikelen en schoonheden

Vanuit een hostel in het rumoerige, stinkende maar toch ontzettend mooi en Italiaanse Napels breng ik u deze nieuwe update. Ook dit Italiaanse toetsenbord doet vervelend met accenten dus vergeef me het gebrek daaraan.

Dag 9: Praag (20:00)

Al 14,5 uur wakker zijnde kan ik geen stap meer verzetten. Praags 3 centra, het oude, het nieuwe, en het 'kleine kwartier' in combinatie met het grootste kastelencomplex van Europa zijn gigantisch. Na zo'n vijftien kilometer op de teller begon de kramp zelfs bijna te komen en hield de linkerknie het uiteraard weer niet. Nu is hij echt stuk. Ik hoop dat ik morgen iets kan doen in Boedapest (of Wenen, dat is maar drie uur reizen van Boedapest). Later vanavond gaat de nachttrein; naar Boedapest dus.

Lopen (lees: strompelen) door Praag is alsof je door de tijd reist. Het oude centrum, uit de twaalfde eeuw, was mooier dan het nieuwe centrum, uit de veertiende eeuw (nieuw is dus een relatief begrip), maar oook nu al, ook al is het hemelvaartsdag, veels en veels te druk. Al struikelend over Japanners, zakkenrollers en bedelaars, soms letterlijk, kwam ik dan via het 'kleine kwartier' aan bij een kastelencomplex zo groot als een dorp. Ik had vanwege haar faam er iets meer van verwacht maar desalniettemin was het nog steeds overweldigend. Het strompelen door de pracht en praal van Praag (wat een alliteratie, zeg) was op zich echter al en genot. Jammer van die knie.

Nog een paar huishoudelijke mededelingen: Er zijn nauwelijks Nederlands hier! Te ver weg? Of te eng? Wie zal het zeggen. Oost-Europese meisjes zijn schitterend of spuuglelijk trowens. Reizen door Europa is helaas duur; ik kan vanwege het budget niet meer naar Engeland (vanwege nauwelijks korting op de trein door het kanaal) en dus wordt het waarschijnlijk 28 cities in 28 days.

Dag 9: Praag (20:50)

Overigens, vandaag en gisteren beide dagen een paar uur in een T-shirt rondgelopen. Eindelijk! Nog niet het zonnetje en de 25 graden van Italie, maar de twintig graden van hier is vergeleken met vijf a tien graden met regen van de dagen ervoor hemels.

Wat ook komisch is, en vergeef me het vooroordeel, me typisch Oost-Europees lijkt, is dat de techniek van de departures/arrivels borden het laat afweten. Nu staat er een mannetje van de treinen de tijden en andere data op te schrijven op grote vellen papier.

Dag 9: Praag (21:35)

De Braziliaanse man uit de trein van vanochtend kom ik toevalligerwijs weer terug; maar hij neemt de trein naar Berlijn. Vervolgens gaat er een of andere dronke man naast me zitten die zwerver is en beweert dat hij een beroemd Jazzmuzikant is en hij beweert ook nog eens dat alles dat hij had gestolen is. Ik trek dit soort mensen echt aan.

Dag 10: Boedapest --> Wenen (9:15)

Om de knie een beetje te sparen neem ik de supersnelle trein naar het 'kleinere' Wenen waar ik dus minder hoef te lopen. Daar kan ik hopelijk een nachttrein nemen naar Boedapest of Zagreb en in het 'ergste'  geval naar Venetie. De nachttrein van vannacht leek op de Zweedse: een hotel op wielen. Het verschil? Deze kostte maar zo'n vijftien euro (!), voor mij dan. In de trein gesproken met een Tsjechische vrouw die gestudeerd heeft en woonde in Colorado. Ze moest echter al om vijf uur opstaan om uit te stappen in Bratislava. 's Ochtends vond ik een brief dat ik haar m'n reiservaringen moest mailen. Ik ben verder nog steeds aan het twijfelen over de studiekeuze.

Dag 10: Wenen (19:10)

Het is dus Venetie geworden. Wegens geldgebrek (ik moet gedwongen veel uitgeven aangezien alle bezienswaardigheden eerder tien euro kosten dan niets) ga ik Zagreb, Engeland dus, en ook Porto overslaan. De 30 steden in 30 dagen gaat dus net niet lukken; maar in ieder geval niet wegens tijdgebrek!

Vergeet Praag, Berlijn of Stockholm, Wenen is Rome in het klein. Alles wat ik tot nu toe had gezien valt in het niets bij de Barokke, Gothische en Noeklassieke schoonheden die Wenen te bieden heeft. Zelfs met het toerisme valt het, in ieder geval in vergelijking met Praag, zeer mee. Die Hapsburgers, de koningen van Oostenrijk-Hongarije van de elfde tot negentiende eeuw, waren echt stinkend rijk. Het palies telde meer dan 500 kamers! De laatste koningen, jeweetwel, die Sisi, was me toch decadent. Het is echt niet te geloven wat ik allemaal heb gezien in dat paleis. De foto's zullen genoeg zeggen. Daarnaast hadden ze nog achttien (!) andere paleizen, 'zomerhuisjes'; waaronder op Madeira en Corfu. Wenen was meer. Een schitterende Gothische kerk is het middelpunt van de stad. Als je door de binnenstad zelf loopt, waan je je in de Renaissance. Het ene gebouw is nog spectaculairder, groter en mooier dan het andere. Nu ben ik helaas weer terug in de realiteit en de trein gaat al om half negen.

Dag 11: Venetie (18:15)

In de nachttrein had ik gezelschap van een Canadese man van ongeveer 65, die samen op reis was met een Oostenrijkse vrouw van middelbare leeftijd, twee Zuid-Koreanen die geen woord Engels spraken en een Duitse vent. Ik heb uren met de eerste twee gepraat over van alles en nog wat. Uiteraard was er weer een connectie met Nederland. De Canadees had namelijk Nederlandse ouders.

Venetie is een en al water. Water in de kanalen, water uit de lucht, en heel veel water op straat. Het beroemde San Marco plein stond op een gegeven moment tot kniehoogte onder water! Het plein zelf was niet veel bijzonders en echt veel duiven waren er niet. Wel veel toeristen. De San Marco basiliek was oogverblindend. Helemaal van goud (aan de binnenkant) en vol met glas in lood, fresco's en nog meer goud. Helaas waren foto's niet toegestaan. Niet alleen de Habsburgers zijn decadent; de Venetiaanse Doges kunnen er ook wat van. 36 kamers helemaal vol met reusachtige schilderijen en beelden gemaakt door alle beroemde Venetiaanse kunstenaars. Er bevond zich onder andere het grootste schilderij van de wereld (op een doek). Nu wacht ik op de trein naar Boedapest, waar ik alleen een zitplaats in heb kunnen bemachtigen. Dat wordt een lange nacht; zucht.

Dag 11: Venetie (19:10)

Op het station zat ik lange tijd naast twee Filipijnse meisjes die woonden in Salzburg. Erg vreemde personen waren dat, maar het maakte het wachten wat minder saai. Aan Nederlands spreken ben ik uiteindelijk helaas niet ontkomen toen ik mijn zitplaats opgaf aan een oudere dame. Toen ze 'thank you' zei, antwoordde ik per ongeluk met geen dank en toen begon ze met leuteren.

Dag 12: Venetie --> Boedapest (8:20)

Eigenlijk ben ik best een stomme sukkel. Deze trein rijdt door Slovenie en Kroatie en in de laatstgenoemde werd m'n paspoort, tussen 02:00 uur en 07:00 uur vijf (!) keer gecontroleerd. Bij ieder station kwam er weer zo'n halve militair blaffend binnen, schreeuwend om m'n paspoort in onverstaanbaar Kroatisch. Ik dacht dat die tijden voorbij waren. Gelukkig had ik na ongeveer 01:00 uur de zitcoupe voor mezelf en kon ik liggen. Dankzij de paspoortcontroles echter heb ik maar zo'n tien keer een half uur geslapen. Dat is dan weer wel meer dan ik had gedacht van te voren.

Dag 12: Venetie --> Boedapest (12:45)

Echt weer ongeloofelijk dit. Ik mag Boedapest blijkbaar niet zien. Tergend langzaam rijdt de trein, alsof het een tram is, langs het Balaton meer. Het zal wel meer het weer te maken hebben. Het komt werkelijknet bakken uit de hemel, wat de zogenaamde prachtige route (volgens m'n interrail gids) eerder troosteloos maakte. Ik heb wel kunnen nadenken en ik heb beseft dat ik de kosten werkelijk heb onderschat. Hierbij deel ik officieel mede dat ik Zagreb, Genoa, Porto, Londen en Manchester niet zal bezoeken. Helaas, maar ik heb geen zin om me in de schulden te steken. Nu is het vooral hopen dat die trein snel aankomt.

Dag 12: Boedapest (17.30)

Nu heb ik het echt gehad hier. Waar heb ik dit aan verdiend? Elke dag regen! Hoezo klimaatverandering? Boedapest mag mij niet. Twee keer ben ik hier geweest. De eerste keer moest ik snel weer door omdat m'n knie vervelend deed en nu waait het zo hard dat je nauwelijks vooruit komt met lopen. Dus ging mijn paraplui stuk en dus gaf het maar op. Zowel vijf uur te laat aangekomen op het station als ook een storm waar de weergoden trots op mogen zijn, is me teveel geworden. Nu ga ik wachten op een trein met weer een verdoemde zitplaats. Het zit echt ontzettend tegen. Negen van de twaalf dagen regen; echt weer iets dat mij gebeurt. Hier in Boedapest hangt bovendien een grimmige sfeer die me niet aanstaat. Ontzettend veel daklozen, kleurloze blokkendozen en een constante pisgeur is het enige wat ik waarneem. Helaas neem ik dus de goede dingen nu voor lief. In Praag hing toch een betere sfeer.

Dag 12: Boedapest (18:20)

Het is hier echt verschrikkelijk. Het station, dat eruit zien alsof het ieder moment kan instorten, is nergens verwarmd. Het is er net zo koud als buiten. En dat is koud, ijskoud. Het doet me weer denken aan de kou die ik voelde in Duitsland en Scandinavie. Iedere vijf meter wil iemand wisselen, geld hebben, taxi of accomodatie aanbieden of wat voor dienst dan ook. Boedapest doet me denken aan zowel de middeleeuwen als aan de Sovjet Unie. Vreselijk.

Dag 12: Boedapest --> Munchen (20:45)

Eindelijk warmte. De warmte vloeit door me heen; heerlijk. Van Boedapest heb ik dus niet meer gezien dan de binnenkant van twee treinstations, de daarbijhorende pleinen, de metro erutssen en het kasteel van een afstandje. Vanwege de ijsberen temperatuur en een wind waar zelfs een albatros moeite mee zou hebben, heb ik zelfs geen foto kunnen nemen! De stad wemelt echt van de bedelaars. Ik heb een oude kranten verkopende en zogenaamde Nederlandse student, die geen Nederlands spreekt en alles is kwijtgeraakt wat gegeven. Maar het werd echt heel irritant. De metro kwam ook (letterlijk) uit de negentiende eeuw en voor mij was het een wonder dat ik in leven ben gebleven. Boedapest is een ongeregeld zooitje. Van de zestien treinen op het bord zouden er elf (!) te laat gaan komen. Het zal nog een hele omschakeling worden naar het peperdure, modieuze Milaan. Nu weer bidden tot de weergoden.