Terug in Rijswijk zitten er nog maar een paar dingen op: De afsluiter typen, weer aan het werk gaan, eindelijk een studiekeuze maken en genieten van het WK en nog meer vakanties.
Dag 28: Madrid --> Parijs (19:15)
Vanochtend was het weer eens raak: motorpech. In de praktijk houdt dat in dat de trein drie uur te laat aankomt in Madrid waardoor je Sevilla wel kunt vergeten. Bovendien is er maar één Engels brabbelend persoon bij de loketten waardoor de wachttijd voor een internationaal ticket twee uur (!) bedroeg. De enige goede mogelijkheid naar het Noorden was een stoel in een nachttrein naar Parijs. Die kostte, zelfs voor mij, 45 euro. Er is echter wel een lichtpuntje: het zijn ligstoelen zoals je die kunt vinden in de wat betere vliegtuigen. Ik ben blij dat ik geen nog duurder bed heb genomen. Vandaag ben ik in Madrid naar het op een na bekendste museum gegaan. Veel grote werken gezien maar toch vooral museum-moe. In Parijs kan ik na vier dagen in de zon weer douchen; heerlijk.
Dag 29: Brussel --> Den Haag (16:20)
De vrees voor een nieuwe staking of een ruime vertraging is gelukkig voor niets geweest. Dit betekent echter wel dat ik een interrail-dag niet heb besteed. Deze maand heeft me echter ook geleerd dat risico nemen best leuk is, maar vaak niet verstandig. De reis van Madrid naar Parijs (wat een rijm) verliep toch niet geheel vlekkeloos voor sommige van mijn medepassagiers. In mijn coupé zijn 's nachts tijdens het slapen namelijk een aantal paspoorten en andere waardevolle spullen gestolen. Vooral voor de Amerikanen is dit vervelend met hun visa en dergelijke. Het is dan ook wel weer erg knullig en te goed van vertrouwen om ze in een niet-afgesloten vak van een rugzak ergens in de coupé te dumpen. De trein kwam ook twee uur te laat maar dat is niet zo erg. Nu betekent de aankomst in Den Haag om 18:25 officieel het einde van deze reis; mocht er niet iemand zich voor de trein gooien. (Later zou blijken dat ik weer een kwartier vertraging had, waar ik blijkbaar patent op heb)
Conclusie:
Deze Europareis kende zoals verwacht veel hoogtepunten maar ook veel dieptepunten. Alle Spaanse steden hebben me positief verrast. Dat moet zeker als eerste gezegd worden. Madrid en Barcelona vormen dan ook in mijn onzichtbare favorietenlijstje de nummers één en twee, in willekeurige volgorde. Napels en Wenen zijn samen de nummer drie geworden. Ze verrasten me beide in positieve zin maar zijn daarentegen ook niet echt met elkaar te vergelijken. Napels is een ruwe diamant terwijl Wenen meer een kleinere, gepolijste variant is van een Parijs of Rome. Verder krijgt heel Scandinavië een eervolle vermelding. Andere hoogtepunten zijn de vele gesloten vriendschappen en gedeelde verhalen met andere reis- en lotgenoten. Slapen en wakker liggen op duizend-en-een verschillende plekken kan je scharen onder de hoogte- én dieptepunten. Hetzelfde geldt voor het weer.
De drie steden onderaan de lijst zijn, van beneden naar boven, Hamburg, Brugge en Boedapest. Ze waren niet zozeer verschrikkelijk maar ze maakten hun naam en faam gewoonweg niet waar. Al moet wel gezegd worden dat Boedapest vooral letterlijk in het water viel. De drie andere overduidelijke dieptepunten waren de total vertraging van bijna 24 uur, de grote financiële klap die de reis veroorzaakte en het levensmoe worden van mijn camera.
De reis heeft er wel voor gezorgd dat ik (nagenoeg) definitief kies voor de studie politicologie. Ik wil Nederland behouden voor een toekomst die lijkt op Hamburg, Boedapest of de buitenwijken van Parijs en helpen om een toekomst en geschiedenis te creëren waar de rest van de wereld jaloers op is; hoe zoetsappig dat ook klinkt. Met die politiek correcte maar toch zeer gemeende uitspraak sluit ik deze blog af.
woensdag 2 juni 2010
dinsdag 1 juni 2010
Spanje, een betoverend land met te veel Nederlanders
Wederom vanuit Madrid, voordat ik de trein pak richting Parijs, om langzaamaan richting Den Haag te reizen, breng ik u deze update. Accenten zijn wederom niet aanwezig. Mijn verontschuldigingen.
Dag 25: Port Bou --> Barcelona (10:20)
Na tien uur heerlijke slaap werd ik wakker toen de trein al stilstond. Nog steeds ben ik niet helemaal fit. Nu het grappige gedeelte: op het stationnetje werd ik aangehouden door de politie voor een ondervraging omdat ik wel eens een Baskische ETA terrorist kon zijn. Ze dachten heel even dat mijn paspoort vals was. Maar na wat gebeld te hebben lieten ze me gelukkig toch gaan.
Dag 25: Barcelona (20:05)
Eerst het ontzettend slechte nieuws: de batterij was niet op, maar de camera stuk. Vol goede moed ging ik na aankomst richting La Rambla (de bekendste straat van Barcelona en waarschijnlijk ook Spanje). Daar vond ik bij de derde fotowinkel een oplader tegen een redelijke prijs. Blij ging ik naar een Mac voor een goedkoop drankje en een stopcontact. De batterij laadde inderdaad op. Na een half uur was het wel genoeg geweest, deed ik de batterij in de camera et voila, hij ging... niet aan. Dus weer terug naar de winkel, oplader teruggebracht en gevraagd om hulp. Hij is kaduuk. Een nieuwe was volgens hem nog goedkoper dan repareren. Kah Uu Thee. Geen foto's deze week dus.
Barcelona kan met stip worden genoteerd in de top drie van mijn Eurotrip. De stad is werkelijk oogverblindend (niet alleen door de felle zon). Zoemend van leven, gezellig druk, artistiek, schoon en voor een groot deel voetgangers vriendelijk. Overal vindt je (leuke) straatmuzikanten waar zelfs toeschouwers spontaan bij gingen dansen, en heel veel andere straatartiesten. Alle gebouwen zijn prachtig; de een nog meer dan de ander. In het Picassomuseum heb ik 4000 (die man moet echt verveeld of overenthousiast zijn gweest) van zijn werken kunnen bewonderen en verder heb ik de twee architectonische meesterwerken van Barcelonas op een na beroemdste kunstenaar mogen aanschouwen: La Segrada Familia en La Pedrera van Gaudi. De eerste is denk ik de mooiste kerk ter wereld, hoewel ik dat al vaker heb gezegd, en de tweede is een museum/tempel/woonplaats van de meester zelve. De kerk is nog steeds niet af (wel bijna), maar nu al de mooiste. Ik kan nog lang doorgaan over Barcelona maar laat ik afsluiten met te schrijven dat ik die miljoenen Nederlanders, wat tevens het enige nadeel is, begrijp. Barcelona is onbeschrijfelijk mooi, het weer perfect en de mensen ontzettend vriendelijk. Jammer van die Nederlanders dus.
Dag 26: Madrid (21:40)
Ik heb altijde geroepen dat ik Spanje verschrikkelijk vind. Dat kwam (merk de verleden tijd op) door het beeld dat bij me opkwam als ik dacht aan Spanje: miljoenen vette verbrande Nederlandse lijven krioelend door en over elkaar op de Costa Brava als maden in een verrot vogellijkje. Er is echt totaal niets mis met de steden in dit land. In tegendeel. Net als Barcelona stoomt Madrid op en beland het zonder meer in mijn top drie. Madrid is oogverblindend; niet alleen door de niets ontzienende zon. Madrid heeft alles: niet alleen miljoenen restaurants en 'schattige' steegjes plaveid met steentjes, maar ook prachtige, tientallen meters brede, groene lanen, internationaal beroemde musea en een modern openbaar vervoer netwerk waar iedere stad jaloers op moet zijn. Madrid is misselijk makend reusachtig maar alles bevindt zich op maximaal 200 meter van een metrostation. Een ritje kost welgeteld een euro. Een groot nadeel: de rest is behoorlijk prijzig. Een bezoek aan alle vertrekken, grassprieten en kleedkamers van Santiago Bernabeu kost 22 euro. Dat heb ik na lang wikken wegen besloten niet te doen. Ik wilde wel een stierengevecht bijwonen (ik weet het, niet echt diervriendelijk), maar dat eindigde weer net te laat waardoor ik de trein zou missen. Er was echter genoeg te doen: een bezoek aan het koninklijke (Real) paleis, wat zeker kon tippen aan die van de Hapsburgers, ronddwalen door Museo del Prado, waar je gegarandeerd de weg kwijt raakt en een siesta onder een boom in het gigantische El Retiro. Ik weet niet hoe ze het klaarspelen, maar Madrid is groen, schoon, modern en toch klassiek en van historische waarde. Een aanrader dus.
Dag 27: Lissabon (21:00)
Lissabon is in meerdere opzichten het kleine broertje van Madrid. Eigenlijk alleen het weer is 'beter'. Het was namelijk nog warmer. In Madrid was het draaglijk, hier niet. Lissabon is echter kleiner, net wat minder mooi en net wat minder efficient dan Madrid. Portugal en maandag zijn bovendien als refo's en zondag: ze gaan totaal niet samen. Werkelijk alles is dicht op maandag (denk aan musea, kerken, kastelen en ook redelijk veel winkels). Dicht bij Lissabon echter ligt een dorpje genaamd Sintra, dat door Lord Gorden Byron zelve als het paradijs werd beschouwd. Sintra heeft iets unieks: een World Heritage Site, genaamd Quinta da Galeira. Het is alsof moeder natuur een kind heeft gebaard van een mens. Grotten, onderaardse rivieren en watervallen, maar ook in de rotsen gehouwen tempels en fonteinen maken het gebied rondom het zomerhuisje van de Portugese koningen inderdaad tot een paradijs. Eenmaal terug in de stad heb ik een siesta gehouden in de prachtige buitenwijk Belem, waarna ik nog even door de stad heb gelopen. Op een gegeven moment was de accu oververhit en pufte ik uit op het station. Sevilla is my final destination.
Dag 25: Port Bou --> Barcelona (10:20)
Na tien uur heerlijke slaap werd ik wakker toen de trein al stilstond. Nog steeds ben ik niet helemaal fit. Nu het grappige gedeelte: op het stationnetje werd ik aangehouden door de politie voor een ondervraging omdat ik wel eens een Baskische ETA terrorist kon zijn. Ze dachten heel even dat mijn paspoort vals was. Maar na wat gebeld te hebben lieten ze me gelukkig toch gaan.
Dag 25: Barcelona (20:05)
Eerst het ontzettend slechte nieuws: de batterij was niet op, maar de camera stuk. Vol goede moed ging ik na aankomst richting La Rambla (de bekendste straat van Barcelona en waarschijnlijk ook Spanje). Daar vond ik bij de derde fotowinkel een oplader tegen een redelijke prijs. Blij ging ik naar een Mac voor een goedkoop drankje en een stopcontact. De batterij laadde inderdaad op. Na een half uur was het wel genoeg geweest, deed ik de batterij in de camera et voila, hij ging... niet aan. Dus weer terug naar de winkel, oplader teruggebracht en gevraagd om hulp. Hij is kaduuk. Een nieuwe was volgens hem nog goedkoper dan repareren. Kah Uu Thee. Geen foto's deze week dus.
Barcelona kan met stip worden genoteerd in de top drie van mijn Eurotrip. De stad is werkelijk oogverblindend (niet alleen door de felle zon). Zoemend van leven, gezellig druk, artistiek, schoon en voor een groot deel voetgangers vriendelijk. Overal vindt je (leuke) straatmuzikanten waar zelfs toeschouwers spontaan bij gingen dansen, en heel veel andere straatartiesten. Alle gebouwen zijn prachtig; de een nog meer dan de ander. In het Picassomuseum heb ik 4000 (die man moet echt verveeld of overenthousiast zijn gweest) van zijn werken kunnen bewonderen en verder heb ik de twee architectonische meesterwerken van Barcelonas op een na beroemdste kunstenaar mogen aanschouwen: La Segrada Familia en La Pedrera van Gaudi. De eerste is denk ik de mooiste kerk ter wereld, hoewel ik dat al vaker heb gezegd, en de tweede is een museum/tempel/woonplaats van de meester zelve. De kerk is nog steeds niet af (wel bijna), maar nu al de mooiste. Ik kan nog lang doorgaan over Barcelona maar laat ik afsluiten met te schrijven dat ik die miljoenen Nederlanders, wat tevens het enige nadeel is, begrijp. Barcelona is onbeschrijfelijk mooi, het weer perfect en de mensen ontzettend vriendelijk. Jammer van die Nederlanders dus.
Dag 26: Madrid (21:40)
Ik heb altijde geroepen dat ik Spanje verschrikkelijk vind. Dat kwam (merk de verleden tijd op) door het beeld dat bij me opkwam als ik dacht aan Spanje: miljoenen vette verbrande Nederlandse lijven krioelend door en over elkaar op de Costa Brava als maden in een verrot vogellijkje. Er is echt totaal niets mis met de steden in dit land. In tegendeel. Net als Barcelona stoomt Madrid op en beland het zonder meer in mijn top drie. Madrid is oogverblindend; niet alleen door de niets ontzienende zon. Madrid heeft alles: niet alleen miljoenen restaurants en 'schattige' steegjes plaveid met steentjes, maar ook prachtige, tientallen meters brede, groene lanen, internationaal beroemde musea en een modern openbaar vervoer netwerk waar iedere stad jaloers op moet zijn. Madrid is misselijk makend reusachtig maar alles bevindt zich op maximaal 200 meter van een metrostation. Een ritje kost welgeteld een euro. Een groot nadeel: de rest is behoorlijk prijzig. Een bezoek aan alle vertrekken, grassprieten en kleedkamers van Santiago Bernabeu kost 22 euro. Dat heb ik na lang wikken wegen besloten niet te doen. Ik wilde wel een stierengevecht bijwonen (ik weet het, niet echt diervriendelijk), maar dat eindigde weer net te laat waardoor ik de trein zou missen. Er was echter genoeg te doen: een bezoek aan het koninklijke (Real) paleis, wat zeker kon tippen aan die van de Hapsburgers, ronddwalen door Museo del Prado, waar je gegarandeerd de weg kwijt raakt en een siesta onder een boom in het gigantische El Retiro. Ik weet niet hoe ze het klaarspelen, maar Madrid is groen, schoon, modern en toch klassiek en van historische waarde. Een aanrader dus.
Dag 27: Lissabon (21:00)
Lissabon is in meerdere opzichten het kleine broertje van Madrid. Eigenlijk alleen het weer is 'beter'. Het was namelijk nog warmer. In Madrid was het draaglijk, hier niet. Lissabon is echter kleiner, net wat minder mooi en net wat minder efficient dan Madrid. Portugal en maandag zijn bovendien als refo's en zondag: ze gaan totaal niet samen. Werkelijk alles is dicht op maandag (denk aan musea, kerken, kastelen en ook redelijk veel winkels). Dicht bij Lissabon echter ligt een dorpje genaamd Sintra, dat door Lord Gorden Byron zelve als het paradijs werd beschouwd. Sintra heeft iets unieks: een World Heritage Site, genaamd Quinta da Galeira. Het is alsof moeder natuur een kind heeft gebaard van een mens. Grotten, onderaardse rivieren en watervallen, maar ook in de rotsen gehouwen tempels en fonteinen maken het gebied rondom het zomerhuisje van de Portugese koningen inderdaad tot een paradijs. Eenmaal terug in de stad heb ik een siesta gehouden in de prachtige buitenwijk Belem, waarna ik nog even door de stad heb gelopen. Op een gegeven moment was de accu oververhit en pufte ik uit op het station. Sevilla is my final destination.
zondag 30 mei 2010
Merde!
Vanuit een werkelijk schitterend, snikheet en betoverend Madrid breng ik u deze update met behulp van een verschrikkelijk Spaans toetsenbord. Accenten moeten dus zelf erbij worden gedacht.
Dag 22: Geneve --> Lyon (12:50)
Na even thuis te hebben vertoefd vanwege een jarig zusje en de Champions League finale, zit het meteen tegen. Vroeg aangekomen in Basel, nam ik een trein naar Geneve. Daar bleek dat de nachttrein naar Barcelona, zelfs voor mij als Interrailer, als ik dat woord even mag verzinnen, vijftig euro voor een zitplaats te kosten! dat ging natuurlijk te ver. Gelukkig gaat hier ieder uur een trein naar Lyon. Daar ga ik kijken wat m'n goedkoopste opties zijn.
Uiteindelijk heb ik zo'n drie uur rondgelopen in Geneve, wat genoeg was. Het meer, dat zowel kraakhelder als kolossaal was, sprong vanzelfsprekend het meest in het oog. De stad zelf was daarnaast van achttiende en negentiende eeuwse perfectie. Niets was vervallen en alle huizen en winkels zagen er peperduur uit. Bovendien was het een groene stad waar helaas niemand naar bleef kijken aangezien iedereen een te gehaaste bankier scheen te zijn. Een tweede positief puntje: het weer is perfect, ondanks de negatieve voorspellingen.
Dag 22: Avignon (19:05)
Housten, we have a problem. En niet zomaar een. Vol goede moed kwam ik aan in het Middeleeuwse (positief bedoeld) Avignon, wetend dat ik ergens wel een goedkope ho(s)telkamer kon vinden. Niets was minder waar. Alles is daar nu al vol, nergens is meer een kamer voor ook maar een nacht. Nu dacht ik dat er wel een trein richting Spanje zou gaan maar ook dat is fout gedacht. Nu zijn er twee opties: een snelle trein naar Marseille nemen en hopen dat daar een (nacht)trein richting Spanje is, of toch die nachttrein richtig Strasbourg nemen en daar een snelle TGV pakken en verder hopen?
Dag 22: Avignon (19:20)
Ik had niet eens een keuze, als ik hem goed had begrepen. Dus maar richting Marseille en bidden tot alle Goden die zouden moeten bestaan. Ik begin bang te worden dat het een overnachting op een station gaat worden. Fuck! Frankrijk is een zooitje niet Engels sprekende, arrogante ongeregelden met snelle treinen die lukraak her en der naar toe gaan.
Dag 23: Montpellier (9:15)
Ik haat Frankrijk en ik haat Fransen nog meer dan dat ik hun eigen land haat. Gisteravond werd duidelijk dat het een overnachting op het station zou worden. Ik was echter niet de enige. Er waren meer mensen de dupe dankzij het geannuleerd worden van meerdere trein vanwege de enige reden die natuurlijk mogelijk was: de Fransen staken weer eens. dat was natuurlijk niet alleen vannacht, maar ook vandaag. Met kunst en vlieg(trein)werk zijn ik en twee, bij uitzondering aardige, medewerkers tot een verbinding gekomen die me om negen uur vanavond in Barcelona brengt. Daar sluit dan weer meteen een trein naar Madrid op aan, waar ik dan eindelijk een hele dag heb en gewoon eindelijk wat kan gaan doen. Barcelona (en misschien Avignon) komen op de terugweg. In Montpellier heb ik nu vier uur om de tijd te doden. Kan ik de stad zien, zou je denken. Montpellier heeft een groot station. Er ontbreekt echt wat: lockers. Wat kan ik dus niet doen? Juist, de stad in. En dat met stralend weer. Fransen zijn ook imbicielen (merk op: van oorpsrong van Frans woord). Bijna geen enkel persoon spreekt ook maar een woord Engels. Dan moet ik me proberen te redeen met m'n middelbare school Frans. Vervolgens worden ze echt kwaad dat ik hun niet begrijp en vica versa! Het vooroordeel van arrogantie berust dus duidelijk op de waarheid! Nu op zoek naar enkele uurtjes slaap...
Dag 23: Perpignan --> Parijs (17:15)
Ik ben echt sprakeloos. Ben ik eindelijk dicht bij de grens, om een uur of drie, is de enige trein naar Spanje ook nog eens geannuleerd! Eigenlijk was dit de knockout slag. Frankrijk in een staking is onmogelijk. Er waren twee mogelijkheden: terug naar Montpellier of met de TGV naar Parijs. Vanuit Montpellier kan ik niets uitrichten dus maar naar Parijs, hopen op een nachttrein, waar naar toe dan ook, I don't care. Ik had deze twee dagen net zo goed thuis kunnen blijven. Ik ben een magneet voor pech. Dit wordt weer op een station slapen zeer waarschijnlijk; maar wie weet. Ik kan niet meer naar Spanje denk ik. Eerst dit verschrikkelijke land maar eens zien uit te komen, en dan maar naar Italie ofzo. Overigens, in deze TGV was alleen een staanplek beschikbaar (wat in de praktijk betekend dat ik kon zitten op een trapje). Dat kan er ook nog wel bij.
Dag 23: Parijs (22:15)
Alle wegen leiden naar Parijs. gelukkig houdt de staking morgen op. Minder is dat de enige goedkope mogelijkheid nachttrein naar Barcelona morgennacht dus pas gaat. Dat wordt een onverwacht dage Parijs. Het Louvre, de Notre Dame en Musee Rodin moet lukken in een dagje. Daarna als nog naar Spanje. Nu twijfel ik wat ik moet overslaan: Sevilla, Valencia of Avignon/Arles. Het zal aan de treinen liggen. Nu moet ik overnachten op Gare du Lyon; tussen de zwervers. Spooky!
Dag 24: Parijs (6:05)
Ik had gehoopt dat die Scandinavische kou deze laatste week achterwege zou blijven; maar het is hier ont-zet-tend koud. Ik heb weer niet geslapen. Gelukkig vanavond min of meer garantie op een bed. De lange, koud nacht deelde ik met meerdere gestrande, niet-Franse reizigers; waaronder twee Roemenen, een Engelse dame en een groepje Aziatische Amerikanen (of andersom). Iedereen had eigenlijk zijn buik goed vol van Fransen en Frankrijk en ook bij hun zijn die vooroordelen dus helaas bevestigd. Het station zou eigenlijk om half twee sluiten, maar vriendelijke schoonmakers lieten de niet-zwervers zitten. Diezelfde schoonmakers lieten me gebruik maken van het personeelstoilet. Zij waren de eerste aardige Fransen, die eigenlijk niet uit Frankrijk kwamen.
Dag 24: Tours --> Blois (11:00)
Je zult je wel afvragen waarom ik in hemelsnaam in de trein van Tours naar Blois (spreek uit: Blwah) zit. Het heeft twee redenen. De eerste is dat het in Parijs regende, koud was en ik bovendien alles daar al een keer gezien heb. In de namiddag ga ik misschien nog naar het Louvre. Enfin. De tweede reden is dat ik na zestig uur zonder slaap niet meer op m'n benen kon staan en het dus extreem koud was. Dus pakte ik de eerste trein voor wat uurtjes lichte slaap. Het hielp wel!
Tours is een schitterend stadje met een prachtige river: de Loire. Het had wel wat weg van Parijs in het klein. Vooral Tours' eigen 'Seine' was mooi om te zien. Na een ruim uurtje had ik het echter wel gezien. Nu dus op weg naar Blois, wat een beroemd Chateau zou moeten hebben. Overigens ben ik net een reptiel. Ik zat net nog te rillen van de kou in drie lagen kleding en na even in de zon te hebben gelopen kon ik meteen twee lagen afpellen.
Dag 24: Parijs (20:40)
Ik moet echt leren niet zo eigenwijs te zijn. 'Ik ga maar acht dagen weg, dus heb ik de oplader van m'n batterij niet nodig.' Waar ik geen rekening mee hield, is zestig uur zonder slaap en vervolgens het aan laten staan van m'n camera. Geen foto's dus. Tenzij ergens een plaatselijke Media Markt een goedkope oplader/batterij heeft.
Blois is uiteindelijk heel leuk geworden vanwege onder andere het gezelschap van een nu 18-jarig meisje dat geen woord Engels sprak, toch niet arrogant bleek te zijn en zeer aangenaam om mee om te gaan was. Ze moest vijf uur lang wachten op haar vriend. Toevallig tilde ik de in verhouding veels te grote koffer van een trap en vroeg ze daarna de weg aan me. We raakten aan de Franse praat en besloten samen het dorpje te verkennen. We hebben vooral veel gelachen om het niet of verkeerd verstaan van elkaar. Toch vond ze mijn Frans best goed en bleek ik het ook beter te spreken dan ik zelf dacht. Ze zei ook dat ze de meeste Fransen zelf ook arrogant vond en stom dat ze geen Engels leren op school. Ik moet mijn mening over Fransen een beetje bijstellen maar nog steeds maken ze het vooroordeel meer dan waar. Parijs dan. Ik heb alleen een rondje gemaakt door het centrum en ik ben even de Notre Dame binnen geweest vanwege tijdgebrek dankzij Blois. Ook heb ik op een gigantisch scherm (wat in Nederland blijkbaar verboden is, volgens nu.nl) toevallig met duizenden Fransen naar een derde ronde van Roland Garros gekeken die ging tussen niemand minder dan Thiemo de Bakker en Tsonga. Zo eindelijk op weg naar Barcelona, in een bed!
Dag 22: Geneve --> Lyon (12:50)
Na even thuis te hebben vertoefd vanwege een jarig zusje en de Champions League finale, zit het meteen tegen. Vroeg aangekomen in Basel, nam ik een trein naar Geneve. Daar bleek dat de nachttrein naar Barcelona, zelfs voor mij als Interrailer, als ik dat woord even mag verzinnen, vijftig euro voor een zitplaats te kosten! dat ging natuurlijk te ver. Gelukkig gaat hier ieder uur een trein naar Lyon. Daar ga ik kijken wat m'n goedkoopste opties zijn.
Uiteindelijk heb ik zo'n drie uur rondgelopen in Geneve, wat genoeg was. Het meer, dat zowel kraakhelder als kolossaal was, sprong vanzelfsprekend het meest in het oog. De stad zelf was daarnaast van achttiende en negentiende eeuwse perfectie. Niets was vervallen en alle huizen en winkels zagen er peperduur uit. Bovendien was het een groene stad waar helaas niemand naar bleef kijken aangezien iedereen een te gehaaste bankier scheen te zijn. Een tweede positief puntje: het weer is perfect, ondanks de negatieve voorspellingen.
Dag 22: Avignon (19:05)
Housten, we have a problem. En niet zomaar een. Vol goede moed kwam ik aan in het Middeleeuwse (positief bedoeld) Avignon, wetend dat ik ergens wel een goedkope ho(s)telkamer kon vinden. Niets was minder waar. Alles is daar nu al vol, nergens is meer een kamer voor ook maar een nacht. Nu dacht ik dat er wel een trein richting Spanje zou gaan maar ook dat is fout gedacht. Nu zijn er twee opties: een snelle trein naar Marseille nemen en hopen dat daar een (nacht)trein richting Spanje is, of toch die nachttrein richtig Strasbourg nemen en daar een snelle TGV pakken en verder hopen?
Dag 22: Avignon (19:20)
Ik had niet eens een keuze, als ik hem goed had begrepen. Dus maar richting Marseille en bidden tot alle Goden die zouden moeten bestaan. Ik begin bang te worden dat het een overnachting op een station gaat worden. Fuck! Frankrijk is een zooitje niet Engels sprekende, arrogante ongeregelden met snelle treinen die lukraak her en der naar toe gaan.
Dag 23: Montpellier (9:15)
Ik haat Frankrijk en ik haat Fransen nog meer dan dat ik hun eigen land haat. Gisteravond werd duidelijk dat het een overnachting op het station zou worden. Ik was echter niet de enige. Er waren meer mensen de dupe dankzij het geannuleerd worden van meerdere trein vanwege de enige reden die natuurlijk mogelijk was: de Fransen staken weer eens. dat was natuurlijk niet alleen vannacht, maar ook vandaag. Met kunst en vlieg(trein)werk zijn ik en twee, bij uitzondering aardige, medewerkers tot een verbinding gekomen die me om negen uur vanavond in Barcelona brengt. Daar sluit dan weer meteen een trein naar Madrid op aan, waar ik dan eindelijk een hele dag heb en gewoon eindelijk wat kan gaan doen. Barcelona (en misschien Avignon) komen op de terugweg. In Montpellier heb ik nu vier uur om de tijd te doden. Kan ik de stad zien, zou je denken. Montpellier heeft een groot station. Er ontbreekt echt wat: lockers. Wat kan ik dus niet doen? Juist, de stad in. En dat met stralend weer. Fransen zijn ook imbicielen (merk op: van oorpsrong van Frans woord). Bijna geen enkel persoon spreekt ook maar een woord Engels. Dan moet ik me proberen te redeen met m'n middelbare school Frans. Vervolgens worden ze echt kwaad dat ik hun niet begrijp en vica versa! Het vooroordeel van arrogantie berust dus duidelijk op de waarheid! Nu op zoek naar enkele uurtjes slaap...
Dag 23: Perpignan --> Parijs (17:15)
Ik ben echt sprakeloos. Ben ik eindelijk dicht bij de grens, om een uur of drie, is de enige trein naar Spanje ook nog eens geannuleerd! Eigenlijk was dit de knockout slag. Frankrijk in een staking is onmogelijk. Er waren twee mogelijkheden: terug naar Montpellier of met de TGV naar Parijs. Vanuit Montpellier kan ik niets uitrichten dus maar naar Parijs, hopen op een nachttrein, waar naar toe dan ook, I don't care. Ik had deze twee dagen net zo goed thuis kunnen blijven. Ik ben een magneet voor pech. Dit wordt weer op een station slapen zeer waarschijnlijk; maar wie weet. Ik kan niet meer naar Spanje denk ik. Eerst dit verschrikkelijke land maar eens zien uit te komen, en dan maar naar Italie ofzo. Overigens, in deze TGV was alleen een staanplek beschikbaar (wat in de praktijk betekend dat ik kon zitten op een trapje). Dat kan er ook nog wel bij.
Dag 23: Parijs (22:15)
Alle wegen leiden naar Parijs. gelukkig houdt de staking morgen op. Minder is dat de enige goedkope mogelijkheid nachttrein naar Barcelona morgennacht dus pas gaat. Dat wordt een onverwacht dage Parijs. Het Louvre, de Notre Dame en Musee Rodin moet lukken in een dagje. Daarna als nog naar Spanje. Nu twijfel ik wat ik moet overslaan: Sevilla, Valencia of Avignon/Arles. Het zal aan de treinen liggen. Nu moet ik overnachten op Gare du Lyon; tussen de zwervers. Spooky!
Dag 24: Parijs (6:05)
Ik had gehoopt dat die Scandinavische kou deze laatste week achterwege zou blijven; maar het is hier ont-zet-tend koud. Ik heb weer niet geslapen. Gelukkig vanavond min of meer garantie op een bed. De lange, koud nacht deelde ik met meerdere gestrande, niet-Franse reizigers; waaronder twee Roemenen, een Engelse dame en een groepje Aziatische Amerikanen (of andersom). Iedereen had eigenlijk zijn buik goed vol van Fransen en Frankrijk en ook bij hun zijn die vooroordelen dus helaas bevestigd. Het station zou eigenlijk om half twee sluiten, maar vriendelijke schoonmakers lieten de niet-zwervers zitten. Diezelfde schoonmakers lieten me gebruik maken van het personeelstoilet. Zij waren de eerste aardige Fransen, die eigenlijk niet uit Frankrijk kwamen.
Dag 24: Tours --> Blois (11:00)
Je zult je wel afvragen waarom ik in hemelsnaam in de trein van Tours naar Blois (spreek uit: Blwah) zit. Het heeft twee redenen. De eerste is dat het in Parijs regende, koud was en ik bovendien alles daar al een keer gezien heb. In de namiddag ga ik misschien nog naar het Louvre. Enfin. De tweede reden is dat ik na zestig uur zonder slaap niet meer op m'n benen kon staan en het dus extreem koud was. Dus pakte ik de eerste trein voor wat uurtjes lichte slaap. Het hielp wel!
Tours is een schitterend stadje met een prachtige river: de Loire. Het had wel wat weg van Parijs in het klein. Vooral Tours' eigen 'Seine' was mooi om te zien. Na een ruim uurtje had ik het echter wel gezien. Nu dus op weg naar Blois, wat een beroemd Chateau zou moeten hebben. Overigens ben ik net een reptiel. Ik zat net nog te rillen van de kou in drie lagen kleding en na even in de zon te hebben gelopen kon ik meteen twee lagen afpellen.
Dag 24: Parijs (20:40)
Ik moet echt leren niet zo eigenwijs te zijn. 'Ik ga maar acht dagen weg, dus heb ik de oplader van m'n batterij niet nodig.' Waar ik geen rekening mee hield, is zestig uur zonder slaap en vervolgens het aan laten staan van m'n camera. Geen foto's dus. Tenzij ergens een plaatselijke Media Markt een goedkope oplader/batterij heeft.
Blois is uiteindelijk heel leuk geworden vanwege onder andere het gezelschap van een nu 18-jarig meisje dat geen woord Engels sprak, toch niet arrogant bleek te zijn en zeer aangenaam om mee om te gaan was. Ze moest vijf uur lang wachten op haar vriend. Toevallig tilde ik de in verhouding veels te grote koffer van een trap en vroeg ze daarna de weg aan me. We raakten aan de Franse praat en besloten samen het dorpje te verkennen. We hebben vooral veel gelachen om het niet of verkeerd verstaan van elkaar. Toch vond ze mijn Frans best goed en bleek ik het ook beter te spreken dan ik zelf dacht. Ze zei ook dat ze de meeste Fransen zelf ook arrogant vond en stom dat ze geen Engels leren op school. Ik moet mijn mening over Fransen een beetje bijstellen maar nog steeds maken ze het vooroordeel meer dan waar. Parijs dan. Ik heb alleen een rondje gemaakt door het centrum en ik ben even de Notre Dame binnen geweest vanwege tijdgebrek dankzij Blois. Ook heb ik op een gigantisch scherm (wat in Nederland blijkbaar verboden is, volgens nu.nl) toevallig met duizenden Fransen naar een derde ronde van Roland Garros gekeken die ging tussen niemand minder dan Thiemo de Bakker en Tsonga. Zo eindelijk op weg naar Barcelona, in een bed!
donderdag 20 mei 2010
Bella Italia
Dag 13: München --> Verona (9:30)
Hongarije en ik schijnen geen gelukkig huwelijk te zijn. Wederom ging er iets goed mis. Dankzij die enorme storm zwiepte een tak de locomotief los van de elektriciteitskabels. Mechanici moesten het komen oplossen. Uiteindelijk zorgde het voor tweeënhalf uur vertraging. In de trein zat ik in een coupé opgesloten met een Amerikaanse een twee Hongaarse studenten en op een gegeven moment waren we in een felle discussie verwikkeld over het communisme. De Yank en ik vonden het op zich een goed idee (het communisme dus); de Hongaren uiteraard niet. Al met al heb ik best een leuke tijd gehad in de vertraagde trein. Nu zit het weer eens mee. Ik heb een perfecte verbinding tussen Milaan, waar ik vier uur heb voor San Siro en de grootste kathedraal ter wereld. Dit zijn die enige dingen die ik daar echt moét doen. Vervolgens heb ik de nachttrein naar Napels, waar ik sowieso Mt. Vesuvius en Pompeii ga zien!
Dag 13: München --> Verona (13:50)
Nu weet ik weer waar m'n hart eigenlijk ligt. Scandinavië was een tijdelijke liefde; een tussendoortje. Italië is en heeft echt alles. Door deze rit overdag, die me brengt langs bossen, kilometers hoge bergen met eeuwige sneeuw en pittoreske dorpjes, heeft mijn ogen weer geopend. Italië heeft het allemaal: bijna het hele jaar door prachtig weer, een eigen keuken waar ieder volk jaloers op kan zijn, een millennia oude beschaving en cultuur die zowel diepte- als ontzettend veel hoogtepunten heeft gekend, een prachtige taal en een ontzettend mooie kunst-, muziek- en architectonische geschiedenis. In de zon is Italië echt het beloofde land en ik hoop dan ook dag ik nog vaak terug mag keren.
Dag 14: Napels --> Pompeii (9:30)
Milaan was precies zoals ik had verwacht: een gigantische kathedraal, overal te dure winkels en restaurants en het voetbalmekka: Guiseppe Meazza in San Siro. Zo mooi is het stadion niet eens, maar echt gigantisch droog. Het was bijna een religieuze ervaring. Er was ook iets in het stadion (kampioensfeest?) maar helaas had ik geen kaartje.
De reis van Milaan naar Napels was echt verschrikkelijk. Vier snurkende medepasagiers en veels te weinig ruimte. Een ding is de laatste twee dagen zeer positief: perfect Italiaans weer. Een zonnetje en twintig tot 25 graden Celsius. Eindelijk t-shirt weer dus. Vandaag heb ik maar uit pure vermoeidheid een hostel geboekt.
Napels is echt dé typerende Italiaanse stad. Ter illustratie het verkeer. Stoplichten? Zijn er nauwelijks. Als ze er wel waren, werd er door rood gereden. Voorrang? Die neem je. Voetpaden? Nauwelijks aanwezig. En uiteraard de hele tijd toeteren en kankeren. Het is zowel heerlijk als vreselijk.
Dag 15: Napels --> Florence (7:55)
Napels is echt ongelooflijk vol. Er zijn zoveel Italianen in een relatief kleine stad, dat alles constant vastloopt. In de stad zelf lijkt het wel alsof er geen enkele toerist in ronddwaalt. In Pompeii is dat anders. Pompeii is een groot dorp dat na 300 jaar nog steeds niet helemaal is uitgegraven. Als je van de ene naar de andere kant loopt duurt dat een half uur. Toch was het vol met mensen. Het is namelijk de week/maand van de schooluitjes. Pompeii was zo groot dat ik door de bomen de ruïnes niet zag. Gelukkig waren er veel 'guided tours' aan de gang. Opvallend stiekem liep ik met eentje mee en heb ik dus veel te weten te kunnen komen zonder veel moeite te doen. Toen was de batterij van m'n leeg.
Terug in het hostel stopte ik de batterij in de oplader en maakte ik een ruim rondje door de stad. 's Avonds echter kwam er een komische Chinese jongen binnen, die overigens uiteraard in Nederland heeft gestudeerd, die de stad wilde zien. Dus gingen we wat eten in Di Michele: een 'restaurant' waar het eten van een pizza van drie euro en vijftig cent een religieuze ervaring was. Je kon kiezen uit een Margaritha of een Marinara en water, bier of cola. Het restaurantje zat echt stampvol. We moesten een nummertje trekken en wachten op onze beurt. Het was echt de lekkerste pizza die ik ook heb gegeten. Vervolgens liet ik de Chinees de stad zien en maakte hij wat foto's voor me. Napels was een geweldige ervaring: Pompeii, gestoorde Italianen, religieuze pizza's en heerlijk weer. Het zit goed mee. Nu op weg naar Florence.
Dag 15: Florence (18:30)
Na ruim acht uur lopen dor Firenze zit ik er doorheen. Vanuit Florence gingen maar twee nachttreinen. Een naar Dijon en een naar München. Die naar Dijon zou handig zijn om richting Frankrijk/Spanje te gaan. Helaas was er iets decadents aan die trein. De HELE trein bestond uit twee- of driepersoonskamers en kostte dus 65 euro. Die naar München was 25 euro. Toch moet ik slapen; dus lijkt de keuze me duidelijk. Vanuit München dan maar bekijken wat het handigste is.
Vanaf het begin had ik hoge verwachtingen van Florence en die heeft de stad zeker waargemaakt. Helaas dachten duizenden toeristen dat met mij. Zo moest ik bijvoorbeeld meer dan een uur wachten om de Galleria Degli Uffizi, het museum met de grootste collectie Italiaanse kunst uit de Renaissance (denk aan Michelangelo, Raphael, Botticelli) en kunst van andere beroemdheden (zoals ene Rembrandt), binnen te komen. Helaas mocht ik geen foto's maken. Overigens moet ik vermelden dat het weer eens regende. Dus kocht ik een nieuwe paraplu op z'n Turks: met afdingen. Het meest indrukwekkende in heel Firenze is niet geheel onverwachts mijn beroemde naamgenoot. Het is waar; het is het mooiste beeld ooit gemaakt. Je moet het echt zien om te geloven. Ook daar een half uur wachttijd uiteraard. De rest van de stad was ook erg mooi, maar iets minder spectaculair. Gelukkig brak in de namiddag de zon door.
Dag 16: Keulen --> Utrecht (13:45)
Ik heb in deze ruime twee weken veel meegemaakt qua tegenslagen. Maar wat nu gebeurd is heb ik nooit kunnen verwachten. Later volgt de uitleg waarom ik richting Utrecht ga. Er is bij de grensplaats bij Oberhausen een zelfmoord geval. Niet met behulp van mijn trein maar met die daarvoor. Erg treurig natuurlijk. In zestien dagen treinen maak je een hoop mee. Dankzij een omleiding zal de vertraging 'maar' 90 minuten betrachten. Ik ga voor drie à vier dagen naar huis omdat de verbindingen richting Spanje via München erg matig zijn. Wel was er een goede richting Amsterdam. Dus besloot ik de verjaardag van zusterlief thuis te vieren en ook nog een de Champions League finale mee te pikken. Die vier dagen minder zou ik toch al nemen; het kan net zo goed tussendoor. Zondag dan weer richting Spanje.
Hongarije en ik schijnen geen gelukkig huwelijk te zijn. Wederom ging er iets goed mis. Dankzij die enorme storm zwiepte een tak de locomotief los van de elektriciteitskabels. Mechanici moesten het komen oplossen. Uiteindelijk zorgde het voor tweeënhalf uur vertraging. In de trein zat ik in een coupé opgesloten met een Amerikaanse een twee Hongaarse studenten en op een gegeven moment waren we in een felle discussie verwikkeld over het communisme. De Yank en ik vonden het op zich een goed idee (het communisme dus); de Hongaren uiteraard niet. Al met al heb ik best een leuke tijd gehad in de vertraagde trein. Nu zit het weer eens mee. Ik heb een perfecte verbinding tussen Milaan, waar ik vier uur heb voor San Siro en de grootste kathedraal ter wereld. Dit zijn die enige dingen die ik daar echt moét doen. Vervolgens heb ik de nachttrein naar Napels, waar ik sowieso Mt. Vesuvius en Pompeii ga zien!
Dag 13: München --> Verona (13:50)
Nu weet ik weer waar m'n hart eigenlijk ligt. Scandinavië was een tijdelijke liefde; een tussendoortje. Italië is en heeft echt alles. Door deze rit overdag, die me brengt langs bossen, kilometers hoge bergen met eeuwige sneeuw en pittoreske dorpjes, heeft mijn ogen weer geopend. Italië heeft het allemaal: bijna het hele jaar door prachtig weer, een eigen keuken waar ieder volk jaloers op kan zijn, een millennia oude beschaving en cultuur die zowel diepte- als ontzettend veel hoogtepunten heeft gekend, een prachtige taal en een ontzettend mooie kunst-, muziek- en architectonische geschiedenis. In de zon is Italië echt het beloofde land en ik hoop dan ook dag ik nog vaak terug mag keren.
Dag 14: Napels --> Pompeii (9:30)
Milaan was precies zoals ik had verwacht: een gigantische kathedraal, overal te dure winkels en restaurants en het voetbalmekka: Guiseppe Meazza in San Siro. Zo mooi is het stadion niet eens, maar echt gigantisch droog. Het was bijna een religieuze ervaring. Er was ook iets in het stadion (kampioensfeest?) maar helaas had ik geen kaartje.
De reis van Milaan naar Napels was echt verschrikkelijk. Vier snurkende medepasagiers en veels te weinig ruimte. Een ding is de laatste twee dagen zeer positief: perfect Italiaans weer. Een zonnetje en twintig tot 25 graden Celsius. Eindelijk t-shirt weer dus. Vandaag heb ik maar uit pure vermoeidheid een hostel geboekt.
Napels is echt dé typerende Italiaanse stad. Ter illustratie het verkeer. Stoplichten? Zijn er nauwelijks. Als ze er wel waren, werd er door rood gereden. Voorrang? Die neem je. Voetpaden? Nauwelijks aanwezig. En uiteraard de hele tijd toeteren en kankeren. Het is zowel heerlijk als vreselijk.
Dag 15: Napels --> Florence (7:55)
Napels is echt ongelooflijk vol. Er zijn zoveel Italianen in een relatief kleine stad, dat alles constant vastloopt. In de stad zelf lijkt het wel alsof er geen enkele toerist in ronddwaalt. In Pompeii is dat anders. Pompeii is een groot dorp dat na 300 jaar nog steeds niet helemaal is uitgegraven. Als je van de ene naar de andere kant loopt duurt dat een half uur. Toch was het vol met mensen. Het is namelijk de week/maand van de schooluitjes. Pompeii was zo groot dat ik door de bomen de ruïnes niet zag. Gelukkig waren er veel 'guided tours' aan de gang. Opvallend stiekem liep ik met eentje mee en heb ik dus veel te weten te kunnen komen zonder veel moeite te doen. Toen was de batterij van m'n leeg.
Terug in het hostel stopte ik de batterij in de oplader en maakte ik een ruim rondje door de stad. 's Avonds echter kwam er een komische Chinese jongen binnen, die overigens uiteraard in Nederland heeft gestudeerd, die de stad wilde zien. Dus gingen we wat eten in Di Michele: een 'restaurant' waar het eten van een pizza van drie euro en vijftig cent een religieuze ervaring was. Je kon kiezen uit een Margaritha of een Marinara en water, bier of cola. Het restaurantje zat echt stampvol. We moesten een nummertje trekken en wachten op onze beurt. Het was echt de lekkerste pizza die ik ook heb gegeten. Vervolgens liet ik de Chinees de stad zien en maakte hij wat foto's voor me. Napels was een geweldige ervaring: Pompeii, gestoorde Italianen, religieuze pizza's en heerlijk weer. Het zit goed mee. Nu op weg naar Florence.
Dag 15: Florence (18:30)
Na ruim acht uur lopen dor Firenze zit ik er doorheen. Vanuit Florence gingen maar twee nachttreinen. Een naar Dijon en een naar München. Die naar Dijon zou handig zijn om richting Frankrijk/Spanje te gaan. Helaas was er iets decadents aan die trein. De HELE trein bestond uit twee- of driepersoonskamers en kostte dus 65 euro. Die naar München was 25 euro. Toch moet ik slapen; dus lijkt de keuze me duidelijk. Vanuit München dan maar bekijken wat het handigste is.
Vanaf het begin had ik hoge verwachtingen van Florence en die heeft de stad zeker waargemaakt. Helaas dachten duizenden toeristen dat met mij. Zo moest ik bijvoorbeeld meer dan een uur wachten om de Galleria Degli Uffizi, het museum met de grootste collectie Italiaanse kunst uit de Renaissance (denk aan Michelangelo, Raphael, Botticelli) en kunst van andere beroemdheden (zoals ene Rembrandt), binnen te komen. Helaas mocht ik geen foto's maken. Overigens moet ik vermelden dat het weer eens regende. Dus kocht ik een nieuwe paraplu op z'n Turks: met afdingen. Het meest indrukwekkende in heel Firenze is niet geheel onverwachts mijn beroemde naamgenoot. Het is waar; het is het mooiste beeld ooit gemaakt. Je moet het echt zien om te geloven. Ook daar een half uur wachttijd uiteraard. De rest van de stad was ook erg mooi, maar iets minder spectaculair. Gelukkig brak in de namiddag de zon door.
Dag 16: Keulen --> Utrecht (13:45)
Ik heb in deze ruime twee weken veel meegemaakt qua tegenslagen. Maar wat nu gebeurd is heb ik nooit kunnen verwachten. Later volgt de uitleg waarom ik richting Utrecht ga. Er is bij de grensplaats bij Oberhausen een zelfmoord geval. Niet met behulp van mijn trein maar met die daarvoor. Erg treurig natuurlijk. In zestien dagen treinen maak je een hoop mee. Dankzij een omleiding zal de vertraging 'maar' 90 minuten betrachten. Ik ga voor drie à vier dagen naar huis omdat de verbindingen richting Spanje via München erg matig zijn. Wel was er een goede richting Amsterdam. Dus besloot ik de verjaardag van zusterlief thuis te vieren en ook nog een de Champions League finale mee te pikken. Die vier dagen minder zou ik toch al nemen; het kan net zo goed tussendoor. Zondag dan weer richting Spanje.
dinsdag 18 mei 2010
Oostelijke perikelen en schoonheden
Vanuit een hostel in het rumoerige, stinkende maar toch ontzettend mooi en Italiaanse Napels breng ik u deze nieuwe update. Ook dit Italiaanse toetsenbord doet vervelend met accenten dus vergeef me het gebrek daaraan.
Dag 9: Praag (20:00)
Al 14,5 uur wakker zijnde kan ik geen stap meer verzetten. Praags 3 centra, het oude, het nieuwe, en het 'kleine kwartier' in combinatie met het grootste kastelencomplex van Europa zijn gigantisch. Na zo'n vijftien kilometer op de teller begon de kramp zelfs bijna te komen en hield de linkerknie het uiteraard weer niet. Nu is hij echt stuk. Ik hoop dat ik morgen iets kan doen in Boedapest (of Wenen, dat is maar drie uur reizen van Boedapest). Later vanavond gaat de nachttrein; naar Boedapest dus.
Lopen (lees: strompelen) door Praag is alsof je door de tijd reist. Het oude centrum, uit de twaalfde eeuw, was mooier dan het nieuwe centrum, uit de veertiende eeuw (nieuw is dus een relatief begrip), maar oook nu al, ook al is het hemelvaartsdag, veels en veels te druk. Al struikelend over Japanners, zakkenrollers en bedelaars, soms letterlijk, kwam ik dan via het 'kleine kwartier' aan bij een kastelencomplex zo groot als een dorp. Ik had vanwege haar faam er iets meer van verwacht maar desalniettemin was het nog steeds overweldigend. Het strompelen door de pracht en praal van Praag (wat een alliteratie, zeg) was op zich echter al en genot. Jammer van die knie.
Nog een paar huishoudelijke mededelingen: Er zijn nauwelijks Nederlands hier! Te ver weg? Of te eng? Wie zal het zeggen. Oost-Europese meisjes zijn schitterend of spuuglelijk trowens. Reizen door Europa is helaas duur; ik kan vanwege het budget niet meer naar Engeland (vanwege nauwelijks korting op de trein door het kanaal) en dus wordt het waarschijnlijk 28 cities in 28 days.
Dag 9: Praag (20:50)
Overigens, vandaag en gisteren beide dagen een paar uur in een T-shirt rondgelopen. Eindelijk! Nog niet het zonnetje en de 25 graden van Italie, maar de twintig graden van hier is vergeleken met vijf a tien graden met regen van de dagen ervoor hemels.
Wat ook komisch is, en vergeef me het vooroordeel, me typisch Oost-Europees lijkt, is dat de techniek van de departures/arrivels borden het laat afweten. Nu staat er een mannetje van de treinen de tijden en andere data op te schrijven op grote vellen papier.
Dag 9: Praag (21:35)
De Braziliaanse man uit de trein van vanochtend kom ik toevalligerwijs weer terug; maar hij neemt de trein naar Berlijn. Vervolgens gaat er een of andere dronke man naast me zitten die zwerver is en beweert dat hij een beroemd Jazzmuzikant is en hij beweert ook nog eens dat alles dat hij had gestolen is. Ik trek dit soort mensen echt aan.
Dag 10: Boedapest --> Wenen (9:15)
Om de knie een beetje te sparen neem ik de supersnelle trein naar het 'kleinere' Wenen waar ik dus minder hoef te lopen. Daar kan ik hopelijk een nachttrein nemen naar Boedapest of Zagreb en in het 'ergste' geval naar Venetie. De nachttrein van vannacht leek op de Zweedse: een hotel op wielen. Het verschil? Deze kostte maar zo'n vijftien euro (!), voor mij dan. In de trein gesproken met een Tsjechische vrouw die gestudeerd heeft en woonde in Colorado. Ze moest echter al om vijf uur opstaan om uit te stappen in Bratislava. 's Ochtends vond ik een brief dat ik haar m'n reiservaringen moest mailen. Ik ben verder nog steeds aan het twijfelen over de studiekeuze.
Dag 10: Wenen (19:10)
Het is dus Venetie geworden. Wegens geldgebrek (ik moet gedwongen veel uitgeven aangezien alle bezienswaardigheden eerder tien euro kosten dan niets) ga ik Zagreb, Engeland dus, en ook Porto overslaan. De 30 steden in 30 dagen gaat dus net niet lukken; maar in ieder geval niet wegens tijdgebrek!
Vergeet Praag, Berlijn of Stockholm, Wenen is Rome in het klein. Alles wat ik tot nu toe had gezien valt in het niets bij de Barokke, Gothische en Noeklassieke schoonheden die Wenen te bieden heeft. Zelfs met het toerisme valt het, in ieder geval in vergelijking met Praag, zeer mee. Die Hapsburgers, de koningen van Oostenrijk-Hongarije van de elfde tot negentiende eeuw, waren echt stinkend rijk. Het palies telde meer dan 500 kamers! De laatste koningen, jeweetwel, die Sisi, was me toch decadent. Het is echt niet te geloven wat ik allemaal heb gezien in dat paleis. De foto's zullen genoeg zeggen. Daarnaast hadden ze nog achttien (!) andere paleizen, 'zomerhuisjes'; waaronder op Madeira en Corfu. Wenen was meer. Een schitterende Gothische kerk is het middelpunt van de stad. Als je door de binnenstad zelf loopt, waan je je in de Renaissance. Het ene gebouw is nog spectaculairder, groter en mooier dan het andere. Nu ben ik helaas weer terug in de realiteit en de trein gaat al om half negen.
Dag 11: Venetie (18:15)
In de nachttrein had ik gezelschap van een Canadese man van ongeveer 65, die samen op reis was met een Oostenrijkse vrouw van middelbare leeftijd, twee Zuid-Koreanen die geen woord Engels spraken en een Duitse vent. Ik heb uren met de eerste twee gepraat over van alles en nog wat. Uiteraard was er weer een connectie met Nederland. De Canadees had namelijk Nederlandse ouders.
Venetie is een en al water. Water in de kanalen, water uit de lucht, en heel veel water op straat. Het beroemde San Marco plein stond op een gegeven moment tot kniehoogte onder water! Het plein zelf was niet veel bijzonders en echt veel duiven waren er niet. Wel veel toeristen. De San Marco basiliek was oogverblindend. Helemaal van goud (aan de binnenkant) en vol met glas in lood, fresco's en nog meer goud. Helaas waren foto's niet toegestaan. Niet alleen de Habsburgers zijn decadent; de Venetiaanse Doges kunnen er ook wat van. 36 kamers helemaal vol met reusachtige schilderijen en beelden gemaakt door alle beroemde Venetiaanse kunstenaars. Er bevond zich onder andere het grootste schilderij van de wereld (op een doek). Nu wacht ik op de trein naar Boedapest, waar ik alleen een zitplaats in heb kunnen bemachtigen. Dat wordt een lange nacht; zucht.
Dag 11: Venetie (19:10)
Op het station zat ik lange tijd naast twee Filipijnse meisjes die woonden in Salzburg. Erg vreemde personen waren dat, maar het maakte het wachten wat minder saai. Aan Nederlands spreken ben ik uiteindelijk helaas niet ontkomen toen ik mijn zitplaats opgaf aan een oudere dame. Toen ze 'thank you' zei, antwoordde ik per ongeluk met geen dank en toen begon ze met leuteren.
Dag 12: Venetie --> Boedapest (8:20)
Eigenlijk ben ik best een stomme sukkel. Deze trein rijdt door Slovenie en Kroatie en in de laatstgenoemde werd m'n paspoort, tussen 02:00 uur en 07:00 uur vijf (!) keer gecontroleerd. Bij ieder station kwam er weer zo'n halve militair blaffend binnen, schreeuwend om m'n paspoort in onverstaanbaar Kroatisch. Ik dacht dat die tijden voorbij waren. Gelukkig had ik na ongeveer 01:00 uur de zitcoupe voor mezelf en kon ik liggen. Dankzij de paspoortcontroles echter heb ik maar zo'n tien keer een half uur geslapen. Dat is dan weer wel meer dan ik had gedacht van te voren.
Dag 12: Venetie --> Boedapest (12:45)
Echt weer ongeloofelijk dit. Ik mag Boedapest blijkbaar niet zien. Tergend langzaam rijdt de trein, alsof het een tram is, langs het Balaton meer. Het zal wel meer het weer te maken hebben. Het komt werkelijknet bakken uit de hemel, wat de zogenaamde prachtige route (volgens m'n interrail gids) eerder troosteloos maakte. Ik heb wel kunnen nadenken en ik heb beseft dat ik de kosten werkelijk heb onderschat. Hierbij deel ik officieel mede dat ik Zagreb, Genoa, Porto, Londen en Manchester niet zal bezoeken. Helaas, maar ik heb geen zin om me in de schulden te steken. Nu is het vooral hopen dat die trein snel aankomt.
Dag 12: Boedapest (17.30)
Nu heb ik het echt gehad hier. Waar heb ik dit aan verdiend? Elke dag regen! Hoezo klimaatverandering? Boedapest mag mij niet. Twee keer ben ik hier geweest. De eerste keer moest ik snel weer door omdat m'n knie vervelend deed en nu waait het zo hard dat je nauwelijks vooruit komt met lopen. Dus ging mijn paraplui stuk en dus gaf het maar op. Zowel vijf uur te laat aangekomen op het station als ook een storm waar de weergoden trots op mogen zijn, is me teveel geworden. Nu ga ik wachten op een trein met weer een verdoemde zitplaats. Het zit echt ontzettend tegen. Negen van de twaalf dagen regen; echt weer iets dat mij gebeurt. Hier in Boedapest hangt bovendien een grimmige sfeer die me niet aanstaat. Ontzettend veel daklozen, kleurloze blokkendozen en een constante pisgeur is het enige wat ik waarneem. Helaas neem ik dus de goede dingen nu voor lief. In Praag hing toch een betere sfeer.
Dag 12: Boedapest (18:20)
Het is hier echt verschrikkelijk. Het station, dat eruit zien alsof het ieder moment kan instorten, is nergens verwarmd. Het is er net zo koud als buiten. En dat is koud, ijskoud. Het doet me weer denken aan de kou die ik voelde in Duitsland en Scandinavie. Iedere vijf meter wil iemand wisselen, geld hebben, taxi of accomodatie aanbieden of wat voor dienst dan ook. Boedapest doet me denken aan zowel de middeleeuwen als aan de Sovjet Unie. Vreselijk.
Dag 12: Boedapest --> Munchen (20:45)
Eindelijk warmte. De warmte vloeit door me heen; heerlijk. Van Boedapest heb ik dus niet meer gezien dan de binnenkant van twee treinstations, de daarbijhorende pleinen, de metro erutssen en het kasteel van een afstandje. Vanwege de ijsberen temperatuur en een wind waar zelfs een albatros moeite mee zou hebben, heb ik zelfs geen foto kunnen nemen! De stad wemelt echt van de bedelaars. Ik heb een oude kranten verkopende en zogenaamde Nederlandse student, die geen Nederlands spreekt en alles is kwijtgeraakt wat gegeven. Maar het werd echt heel irritant. De metro kwam ook (letterlijk) uit de negentiende eeuw en voor mij was het een wonder dat ik in leven ben gebleven. Boedapest is een ongeregeld zooitje. Van de zestien treinen op het bord zouden er elf (!) te laat gaan komen. Het zal nog een hele omschakeling worden naar het peperdure, modieuze Milaan. Nu weer bidden tot de weergoden.
Dag 9: Praag (20:00)
Al 14,5 uur wakker zijnde kan ik geen stap meer verzetten. Praags 3 centra, het oude, het nieuwe, en het 'kleine kwartier' in combinatie met het grootste kastelencomplex van Europa zijn gigantisch. Na zo'n vijftien kilometer op de teller begon de kramp zelfs bijna te komen en hield de linkerknie het uiteraard weer niet. Nu is hij echt stuk. Ik hoop dat ik morgen iets kan doen in Boedapest (of Wenen, dat is maar drie uur reizen van Boedapest). Later vanavond gaat de nachttrein; naar Boedapest dus.
Lopen (lees: strompelen) door Praag is alsof je door de tijd reist. Het oude centrum, uit de twaalfde eeuw, was mooier dan het nieuwe centrum, uit de veertiende eeuw (nieuw is dus een relatief begrip), maar oook nu al, ook al is het hemelvaartsdag, veels en veels te druk. Al struikelend over Japanners, zakkenrollers en bedelaars, soms letterlijk, kwam ik dan via het 'kleine kwartier' aan bij een kastelencomplex zo groot als een dorp. Ik had vanwege haar faam er iets meer van verwacht maar desalniettemin was het nog steeds overweldigend. Het strompelen door de pracht en praal van Praag (wat een alliteratie, zeg) was op zich echter al en genot. Jammer van die knie.
Nog een paar huishoudelijke mededelingen: Er zijn nauwelijks Nederlands hier! Te ver weg? Of te eng? Wie zal het zeggen. Oost-Europese meisjes zijn schitterend of spuuglelijk trowens. Reizen door Europa is helaas duur; ik kan vanwege het budget niet meer naar Engeland (vanwege nauwelijks korting op de trein door het kanaal) en dus wordt het waarschijnlijk 28 cities in 28 days.
Dag 9: Praag (20:50)
Overigens, vandaag en gisteren beide dagen een paar uur in een T-shirt rondgelopen. Eindelijk! Nog niet het zonnetje en de 25 graden van Italie, maar de twintig graden van hier is vergeleken met vijf a tien graden met regen van de dagen ervoor hemels.
Wat ook komisch is, en vergeef me het vooroordeel, me typisch Oost-Europees lijkt, is dat de techniek van de departures/arrivels borden het laat afweten. Nu staat er een mannetje van de treinen de tijden en andere data op te schrijven op grote vellen papier.
Dag 9: Praag (21:35)
De Braziliaanse man uit de trein van vanochtend kom ik toevalligerwijs weer terug; maar hij neemt de trein naar Berlijn. Vervolgens gaat er een of andere dronke man naast me zitten die zwerver is en beweert dat hij een beroemd Jazzmuzikant is en hij beweert ook nog eens dat alles dat hij had gestolen is. Ik trek dit soort mensen echt aan.
Dag 10: Boedapest --> Wenen (9:15)
Om de knie een beetje te sparen neem ik de supersnelle trein naar het 'kleinere' Wenen waar ik dus minder hoef te lopen. Daar kan ik hopelijk een nachttrein nemen naar Boedapest of Zagreb en in het 'ergste' geval naar Venetie. De nachttrein van vannacht leek op de Zweedse: een hotel op wielen. Het verschil? Deze kostte maar zo'n vijftien euro (!), voor mij dan. In de trein gesproken met een Tsjechische vrouw die gestudeerd heeft en woonde in Colorado. Ze moest echter al om vijf uur opstaan om uit te stappen in Bratislava. 's Ochtends vond ik een brief dat ik haar m'n reiservaringen moest mailen. Ik ben verder nog steeds aan het twijfelen over de studiekeuze.
Dag 10: Wenen (19:10)
Het is dus Venetie geworden. Wegens geldgebrek (ik moet gedwongen veel uitgeven aangezien alle bezienswaardigheden eerder tien euro kosten dan niets) ga ik Zagreb, Engeland dus, en ook Porto overslaan. De 30 steden in 30 dagen gaat dus net niet lukken; maar in ieder geval niet wegens tijdgebrek!
Vergeet Praag, Berlijn of Stockholm, Wenen is Rome in het klein. Alles wat ik tot nu toe had gezien valt in het niets bij de Barokke, Gothische en Noeklassieke schoonheden die Wenen te bieden heeft. Zelfs met het toerisme valt het, in ieder geval in vergelijking met Praag, zeer mee. Die Hapsburgers, de koningen van Oostenrijk-Hongarije van de elfde tot negentiende eeuw, waren echt stinkend rijk. Het palies telde meer dan 500 kamers! De laatste koningen, jeweetwel, die Sisi, was me toch decadent. Het is echt niet te geloven wat ik allemaal heb gezien in dat paleis. De foto's zullen genoeg zeggen. Daarnaast hadden ze nog achttien (!) andere paleizen, 'zomerhuisjes'; waaronder op Madeira en Corfu. Wenen was meer. Een schitterende Gothische kerk is het middelpunt van de stad. Als je door de binnenstad zelf loopt, waan je je in de Renaissance. Het ene gebouw is nog spectaculairder, groter en mooier dan het andere. Nu ben ik helaas weer terug in de realiteit en de trein gaat al om half negen.
Dag 11: Venetie (18:15)
In de nachttrein had ik gezelschap van een Canadese man van ongeveer 65, die samen op reis was met een Oostenrijkse vrouw van middelbare leeftijd, twee Zuid-Koreanen die geen woord Engels spraken en een Duitse vent. Ik heb uren met de eerste twee gepraat over van alles en nog wat. Uiteraard was er weer een connectie met Nederland. De Canadees had namelijk Nederlandse ouders.
Venetie is een en al water. Water in de kanalen, water uit de lucht, en heel veel water op straat. Het beroemde San Marco plein stond op een gegeven moment tot kniehoogte onder water! Het plein zelf was niet veel bijzonders en echt veel duiven waren er niet. Wel veel toeristen. De San Marco basiliek was oogverblindend. Helemaal van goud (aan de binnenkant) en vol met glas in lood, fresco's en nog meer goud. Helaas waren foto's niet toegestaan. Niet alleen de Habsburgers zijn decadent; de Venetiaanse Doges kunnen er ook wat van. 36 kamers helemaal vol met reusachtige schilderijen en beelden gemaakt door alle beroemde Venetiaanse kunstenaars. Er bevond zich onder andere het grootste schilderij van de wereld (op een doek). Nu wacht ik op de trein naar Boedapest, waar ik alleen een zitplaats in heb kunnen bemachtigen. Dat wordt een lange nacht; zucht.
Dag 11: Venetie (19:10)
Op het station zat ik lange tijd naast twee Filipijnse meisjes die woonden in Salzburg. Erg vreemde personen waren dat, maar het maakte het wachten wat minder saai. Aan Nederlands spreken ben ik uiteindelijk helaas niet ontkomen toen ik mijn zitplaats opgaf aan een oudere dame. Toen ze 'thank you' zei, antwoordde ik per ongeluk met geen dank en toen begon ze met leuteren.
Dag 12: Venetie --> Boedapest (8:20)
Eigenlijk ben ik best een stomme sukkel. Deze trein rijdt door Slovenie en Kroatie en in de laatstgenoemde werd m'n paspoort, tussen 02:00 uur en 07:00 uur vijf (!) keer gecontroleerd. Bij ieder station kwam er weer zo'n halve militair blaffend binnen, schreeuwend om m'n paspoort in onverstaanbaar Kroatisch. Ik dacht dat die tijden voorbij waren. Gelukkig had ik na ongeveer 01:00 uur de zitcoupe voor mezelf en kon ik liggen. Dankzij de paspoortcontroles echter heb ik maar zo'n tien keer een half uur geslapen. Dat is dan weer wel meer dan ik had gedacht van te voren.
Dag 12: Venetie --> Boedapest (12:45)
Echt weer ongeloofelijk dit. Ik mag Boedapest blijkbaar niet zien. Tergend langzaam rijdt de trein, alsof het een tram is, langs het Balaton meer. Het zal wel meer het weer te maken hebben. Het komt werkelijknet bakken uit de hemel, wat de zogenaamde prachtige route (volgens m'n interrail gids) eerder troosteloos maakte. Ik heb wel kunnen nadenken en ik heb beseft dat ik de kosten werkelijk heb onderschat. Hierbij deel ik officieel mede dat ik Zagreb, Genoa, Porto, Londen en Manchester niet zal bezoeken. Helaas, maar ik heb geen zin om me in de schulden te steken. Nu is het vooral hopen dat die trein snel aankomt.
Dag 12: Boedapest (17.30)
Nu heb ik het echt gehad hier. Waar heb ik dit aan verdiend? Elke dag regen! Hoezo klimaatverandering? Boedapest mag mij niet. Twee keer ben ik hier geweest. De eerste keer moest ik snel weer door omdat m'n knie vervelend deed en nu waait het zo hard dat je nauwelijks vooruit komt met lopen. Dus ging mijn paraplui stuk en dus gaf het maar op. Zowel vijf uur te laat aangekomen op het station als ook een storm waar de weergoden trots op mogen zijn, is me teveel geworden. Nu ga ik wachten op een trein met weer een verdoemde zitplaats. Het zit echt ontzettend tegen. Negen van de twaalf dagen regen; echt weer iets dat mij gebeurt. Hier in Boedapest hangt bovendien een grimmige sfeer die me niet aanstaat. Ontzettend veel daklozen, kleurloze blokkendozen en een constante pisgeur is het enige wat ik waarneem. Helaas neem ik dus de goede dingen nu voor lief. In Praag hing toch een betere sfeer.
Dag 12: Boedapest (18:20)
Het is hier echt verschrikkelijk. Het station, dat eruit zien alsof het ieder moment kan instorten, is nergens verwarmd. Het is er net zo koud als buiten. En dat is koud, ijskoud. Het doet me weer denken aan de kou die ik voelde in Duitsland en Scandinavie. Iedere vijf meter wil iemand wisselen, geld hebben, taxi of accomodatie aanbieden of wat voor dienst dan ook. Boedapest doet me denken aan zowel de middeleeuwen als aan de Sovjet Unie. Vreselijk.
Dag 12: Boedapest --> Munchen (20:45)
Eindelijk warmte. De warmte vloeit door me heen; heerlijk. Van Boedapest heb ik dus niet meer gezien dan de binnenkant van twee treinstations, de daarbijhorende pleinen, de metro erutssen en het kasteel van een afstandje. Vanwege de ijsberen temperatuur en een wind waar zelfs een albatros moeite mee zou hebben, heb ik zelfs geen foto kunnen nemen! De stad wemelt echt van de bedelaars. Ik heb een oude kranten verkopende en zogenaamde Nederlandse student, die geen Nederlands spreekt en alles is kwijtgeraakt wat gegeven. Maar het werd echt heel irritant. De metro kwam ook (letterlijk) uit de negentiende eeuw en voor mij was het een wonder dat ik in leven ben gebleven. Boedapest is een ongeregeld zooitje. Van de zestien treinen op het bord zouden er elf (!) te laat gaan komen. Het zal nog een hele omschakeling worden naar het peperdure, modieuze Milaan. Nu weer bidden tot de weergoden.
zaterdag 15 mei 2010
Van geluk tot pech
Vanuit een overstroomd Venetie (wederom geen accenten), ben ik maar een hoger gelegen internetcafe ingegaan om weer wat stukjes over te typen. Het grote San Marco plein, wat jullie wel kennen, is letterlijk onder water gelopen. Het water staat nu al bijna tot kniehoogte. Gelukkig heb ik alle bezienswaardigheden rondom dat plein net op tijd kunnen bezoeken voordat het helemaal onbegaanbaar was. Maar later meer.
Dag 7: Kopenhagen --> Berlijn (8:05)
Kan een goede daad alles op z'n kop zetten in positieve zin? Blijkbaar wel. Om 7:20 uur kom ik aan in Kopenhagen en loop ik naar het loket waar blijkt dat er een directe trein naar Berlijn gaat om 7:45 uur (!) en er ook nog plaats is. Het is ongeloofelijk. Reizen kent gelukjes maar ook grote pech. Ik mag bijna niet hopen op een nachttrein naar Praag, en dat doe ik dus ook maar even niet. Ik vind het ook heel vreemd dat iedereen die ik (uitgebreid) heb gesproken op een of andere manier een connectie met me heeft. Mijn 'kamer'genoot van gisteren, met wie ik een gesprek heb gevoerd over zijn en mijn reizen (en of ik dokter of politicus wil worden), is namelijk vorig jaar naar Tasmanie geweest, en ook nog vaak naar dezelfde plaatsen. Hoe groot is die kans? Behoorlijk klein volgens mij.
Dag 7: Ergens op zee (9:55)
Ik was half aan het slapen toen de trein ineens helemaal tot stilstand kwam in een soort van hangar. Ik begreep er eerlijk gezegd helemaal niets van. Het bleek ineens dat de trein in een veerboot 'geparkeerd' stond. Met de trein in een veerboot tussen Denemarken en Duitsland: een ontzettend grote verassing. We moesten allemaal snel uitstappen, ergens op de boot gaan ziiten en onze bagage achterlaten. Aan het begin van deze trip was ik uitgegaan van treinen, niet van boten.
Dag 7: Berlijn --> Hannover (21:15)
Mijn verbinding naar Praag is even geniaal als gestoord. Van Berlijn ga ik naar Hannover, waar ik 20 minuten moet wachten op de nachttrein naar Munchen, waar ik 14 minuten moet wachten op een trein naar Nurnberg, waar ik 11 minuten heb om een wandeling van 10 minuten naar de bus te maken. Als ik dit haal zijn zowel de Deutsche Bahn als ik helden.
Nu over Berlijn. Ik heb vijf uur mogen rondlopen in deze gigantische stad. Daarvoor echter deed ik mijn tweede goede daad. Ik vond een notitieblok en bracht het naar het infocentrum. Daar stond een andere vrouw. Ik was met stomheid geslagen, maar toch was het echt waar; het was haar boekje. Die ze pas net verloren had. Berlijn zelf dan. Ik heb een soort van tweede wereldoorlog bezoek gedaan. Als eerste echter ging ik naar de Reichstag. Daar was er helaas een wachttijd van 45 minuten of meer (gratis he). Dat ging dus niet door. De Brandenburger Tor was inderdaad indrukkwend; groter dan ik dacht. Vervolgens bezocht ik een restant van de muur, die juist weer minder hoog is dan je zou denken. Toen was Checkpoint Charlie aan de beurt en het daartoebehorende, overigens peperdure, museum, waar ik gelezen heb over en gekeken heb naar de meest wonderbaarlijke, halsbrekende ontsnappingen en tragische mislukkingen. Ook heb ik het beroemde (authentieke) bord met de beroemde tekst: You are now leaving/entering the American sector. et Joodse museum even verderop viel een beetje tegen. Wel schokkende aantallen, maar verder weinig spektakel. De Holocaust monumenten als laatste zetten je wel aan het denken.
Dag 7: Berlijn --> Hannover (22:25)
Ik wist dat ik het had moeten afkloppen! De eerste trein in de hele rits had een stroomuitval van 30 (!) minuten. Daardoor mis ik in ieder geval de nachttrein en mag ik hopen dat ik op een of andere manier die bus nog ga halen. Ik ga in ieder geval mijn geld terugeisen. Dit bij voorbaat, want er is nog een piepkleine kans dat ik het wel haal.
Dag 8: Munchen --> Salzburg (11:00)
Ik neem mijn eerdere woorden over de DB officieel terug. Hoezo zijn Duitsers altijd stipt op tijd? Gelukkig was de nachttrein twintig minuten te laat waardoor ik die net wel haalde. Echter diezelfde trein kwam niet een half uur, niet een, niet twee maar DRIE uur te laat aan in Munchen. Ik wil niet eens begrijpen hoe dat mogelijk is. Daardoor mistte ik uiteraard de bus naar Praag. Toen besloot ik maar om eerst naar Salzburg te gaan. Daar kan ik om 12:00 uur zijn, wat een redelijke tijd is. Ik had mijn uitspraak over dat ik geen vertraging mocht hebben echt moeten afkloppen; maar goed. In de nachttrein zelf had ik wel nog leuke gesprekken gevoerd met een landgenoot van Shevchenko en een Zuid-Duitse oudere dame. In Berlijn waren trouwens weer veels te veel Nederlanders.
Dag 8: Salzburg (17:35)
Ook de pijnlijke linkerknie is weer terug. Het komt door te snel lopen met teveel gewicht op mijn rug. Voortaan zo snel mogelijk die tas dumpen en rustig rondslenteren. Ik ben gewoon bang dat ik niet alles kan zien als ik niet hard loop; maar in Salzburg heb ik toch echt nagenoeg alles gezien. Een ding echter niet; maar de pijn werd me echt te veel. Ik kan geen stap meer zetten. Met name het kasteel was hier boeiend. Duizend en een manieren om iemand dood te krijgen werden uitgestald: wapens en martelwerktuigen. Echter vooral de uitzichten waren om van te genieten. Het mausoleum met beroemde Oostenrijkers was doods (pa dum, tssh) maar ook zeer mooi. Ook de stad zelf met haar nauwe straatjes en zeventiende eeuwse huizen was leuk om doorheen te lopen. Ik weigerde de 'Mozarttrip' te doen (oftewel zijn huis en geboortehuis te bezoeken) aangezien die zeventien euro kostte. Nintendos uitmelkerij is er niets bij. Morgen om 3.45 uur moet ik opstaan vanwege een trein die om 4.49 uur gaat (naar Praag).
Dag 7: Kopenhagen --> Berlijn (8:05)
Kan een goede daad alles op z'n kop zetten in positieve zin? Blijkbaar wel. Om 7:20 uur kom ik aan in Kopenhagen en loop ik naar het loket waar blijkt dat er een directe trein naar Berlijn gaat om 7:45 uur (!) en er ook nog plaats is. Het is ongeloofelijk. Reizen kent gelukjes maar ook grote pech. Ik mag bijna niet hopen op een nachttrein naar Praag, en dat doe ik dus ook maar even niet. Ik vind het ook heel vreemd dat iedereen die ik (uitgebreid) heb gesproken op een of andere manier een connectie met me heeft. Mijn 'kamer'genoot van gisteren, met wie ik een gesprek heb gevoerd over zijn en mijn reizen (en of ik dokter of politicus wil worden), is namelijk vorig jaar naar Tasmanie geweest, en ook nog vaak naar dezelfde plaatsen. Hoe groot is die kans? Behoorlijk klein volgens mij.
Dag 7: Ergens op zee (9:55)
Ik was half aan het slapen toen de trein ineens helemaal tot stilstand kwam in een soort van hangar. Ik begreep er eerlijk gezegd helemaal niets van. Het bleek ineens dat de trein in een veerboot 'geparkeerd' stond. Met de trein in een veerboot tussen Denemarken en Duitsland: een ontzettend grote verassing. We moesten allemaal snel uitstappen, ergens op de boot gaan ziiten en onze bagage achterlaten. Aan het begin van deze trip was ik uitgegaan van treinen, niet van boten.
Dag 7: Berlijn --> Hannover (21:15)
Mijn verbinding naar Praag is even geniaal als gestoord. Van Berlijn ga ik naar Hannover, waar ik 20 minuten moet wachten op de nachttrein naar Munchen, waar ik 14 minuten moet wachten op een trein naar Nurnberg, waar ik 11 minuten heb om een wandeling van 10 minuten naar de bus te maken. Als ik dit haal zijn zowel de Deutsche Bahn als ik helden.
Nu over Berlijn. Ik heb vijf uur mogen rondlopen in deze gigantische stad. Daarvoor echter deed ik mijn tweede goede daad. Ik vond een notitieblok en bracht het naar het infocentrum. Daar stond een andere vrouw. Ik was met stomheid geslagen, maar toch was het echt waar; het was haar boekje. Die ze pas net verloren had. Berlijn zelf dan. Ik heb een soort van tweede wereldoorlog bezoek gedaan. Als eerste echter ging ik naar de Reichstag. Daar was er helaas een wachttijd van 45 minuten of meer (gratis he). Dat ging dus niet door. De Brandenburger Tor was inderdaad indrukkwend; groter dan ik dacht. Vervolgens bezocht ik een restant van de muur, die juist weer minder hoog is dan je zou denken. Toen was Checkpoint Charlie aan de beurt en het daartoebehorende, overigens peperdure, museum, waar ik gelezen heb over en gekeken heb naar de meest wonderbaarlijke, halsbrekende ontsnappingen en tragische mislukkingen. Ook heb ik het beroemde (authentieke) bord met de beroemde tekst: You are now leaving/entering the American sector. et Joodse museum even verderop viel een beetje tegen. Wel schokkende aantallen, maar verder weinig spektakel. De Holocaust monumenten als laatste zetten je wel aan het denken.
Dag 7: Berlijn --> Hannover (22:25)
Ik wist dat ik het had moeten afkloppen! De eerste trein in de hele rits had een stroomuitval van 30 (!) minuten. Daardoor mis ik in ieder geval de nachttrein en mag ik hopen dat ik op een of andere manier die bus nog ga halen. Ik ga in ieder geval mijn geld terugeisen. Dit bij voorbaat, want er is nog een piepkleine kans dat ik het wel haal.
Dag 8: Munchen --> Salzburg (11:00)
Ik neem mijn eerdere woorden over de DB officieel terug. Hoezo zijn Duitsers altijd stipt op tijd? Gelukkig was de nachttrein twintig minuten te laat waardoor ik die net wel haalde. Echter diezelfde trein kwam niet een half uur, niet een, niet twee maar DRIE uur te laat aan in Munchen. Ik wil niet eens begrijpen hoe dat mogelijk is. Daardoor mistte ik uiteraard de bus naar Praag. Toen besloot ik maar om eerst naar Salzburg te gaan. Daar kan ik om 12:00 uur zijn, wat een redelijke tijd is. Ik had mijn uitspraak over dat ik geen vertraging mocht hebben echt moeten afkloppen; maar goed. In de nachttrein zelf had ik wel nog leuke gesprekken gevoerd met een landgenoot van Shevchenko en een Zuid-Duitse oudere dame. In Berlijn waren trouwens weer veels te veel Nederlanders.
Dag 8: Salzburg (17:35)
Ook de pijnlijke linkerknie is weer terug. Het komt door te snel lopen met teveel gewicht op mijn rug. Voortaan zo snel mogelijk die tas dumpen en rustig rondslenteren. Ik ben gewoon bang dat ik niet alles kan zien als ik niet hard loop; maar in Salzburg heb ik toch echt nagenoeg alles gezien. Een ding echter niet; maar de pijn werd me echt te veel. Ik kan geen stap meer zetten. Met name het kasteel was hier boeiend. Duizend en een manieren om iemand dood te krijgen werden uitgestald: wapens en martelwerktuigen. Echter vooral de uitzichten waren om van te genieten. Het mausoleum met beroemde Oostenrijkers was doods (pa dum, tssh) maar ook zeer mooi. Ook de stad zelf met haar nauwe straatjes en zeventiende eeuwse huizen was leuk om doorheen te lopen. Ik weigerde de 'Mozarttrip' te doen (oftewel zijn huis en geboortehuis te bezoeken) aangezien die zeventien euro kostte. Nintendos uitmelkerij is er niets bij. Morgen om 3.45 uur moet ik opstaan vanwege een trein die om 4.49 uur gaat (naar Praag).
donderdag 13 mei 2010
Scandinavie is een koud paradijs
Uitgeput en met een kapotte knie zit ik hier in een Tsjechies internetcafe (wederom geen accenten, sorry) als een echte Nederlander met 10% korting te internetten vanwege een of andere folder die ik heb gekregen. De route is een klein beetje aangepast (niet verkleind!); de reden volgt later. Hier volgen alle verhalen die ik kan typen in de 25 minuten die ik nog over heb.
Dag 5: Stockholm -> Oslo (12.05)
Vier uur zit ik nu in deze trein en het enige wat ik uberhaupt kan doen is naar buiten kijken. Deze zes uur durende treinreis bevat de meest adembenemende taferelen die ik heb gezien. Mijn ogen worden als door een magneet naar het raam getrokken. Het spoor is aangelegd door dichtbegroeide naaldwouden, over groene heuvels, door dalen bevlekt met houten huisjes en over gigantische, kraakheldere meren waarin ieder dennenaaldje in wordt weerspiegeld. Alsof het zo moest zijn brak ook nog eens de zon dor, waardoor alles nog mooier werd. Heel Zweden glinsterde dankzij de zonnestralen die uiteenbraken op de achtergebleven regen- en dauwdruppels. Scandinavie is nu op z'n mooist. Het is zelfs jammer dat ik al over de helft van deze treinreis ben. Ik moet nog eens terugkomen hier.
Dag 5: Oslo (20:25)
Ik weet niet zeker of nou blij of wat minder blij moet zijn. Aan de ene kant heb ik vandaag een prachtige treinsreis gemaakt, schijnt de zon en is het warm, maar aan de andere kant heb ik maar een mogelijke boeking kunnen doen die niet echt in mijn voordeel werkte. Er was geen nachttrein tussen Oslo & Stockholm en dus moest ik voor de derde keer op rij een hostel boeken. De trein naar Stockholm gaat daarnaast pas om 15.40 uur morgenmiddag. De nachttrein naar Malmo sluit daar dan wel direcht op aan. Vervolgens sluit daar ook direcht een trein naar Kopenhagen op aan. Al met al ben ik dus richting Berlijn maar zestien uur bezig met reizen wat relatief weinig is. Het jammere ervan is dat Stockholm dus niet meer in de agenda kan voorkomen. Dit is pas de eerste (en hopelijk ook enige) echte mislukking die volgt door het strakke schema van 30 steden in 30 (eigenlijk 31 trouwens) dagen. Oslo dan weer wel. Oslo is een gekke stad. Gloednieuw gaat hand in hand met oud en vervallen. Een oude kerk staat bijvoorbeeld in een modern winkelcentrum. Daarnaast belemmerden bijvoorbeeld hijskranen het zicht op een schitterend fjord. Een ander contrast is dat tussen rijk en arm. De bmw's en porches rijden je op iedere straathoek over de sokken terwijl er op het zelfde moment een bedelaar aan je mauw trekt. Voor een paar kronen (ongeveer het equivalent van vijf euro) heb ik een CD gekocht van een zwerver die buitengewoon goed Engels kon en zeer vriendelijk was. Zulk 'gedrag' moet je belonen. Het kan ook anders. 's Avonds ben ik letterlijk drie keer aagesproken in een half uur met de vraag of ik wat "to smoke" wilde kopen. Dat hoefde ik niet; ik zei dat ik uit Nederland en dat vonden ze dan weer machtig mooi. Toen besloot ik maar terug te gaan naar het hostel. Morgen ga ik het fort en oude vikingsschepen bekijken voor ik weer in de trein stap.
Dag 6: Oslo (11.55)
Af en toe kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Nadat ik het fort had bezocht wilde ik de bus nemen naar het schiereiland met de vikingdingen. Toen bedacht ik me dat de laatste kronen die ik daarvoor nodig had (in de bus kan je natuurlijk niet pinnen) aan die muzikale zwerver had gegeven; stom. Ik weiger het minimum van 500 kronen te pinnen voor een bedrag van 25 kronen. Wisselkantoren willen pas vanaf 50 euro wisselen; dat kan dus ook niet. Nu moet ik dus nog drie uur de tijd gratis zien te doden.
Dag 6: Oslo > Stockholm (20:15)
Op zo'n driekwart van de reis terug moet ik nog eens mijn woorden over scandinavie bevestigen. Het landschap is (bij zon) idyllisch (spelling?), schilderachtig en uniek. Dat maakt het reizen zelf ook gewoon leuk. Het fort in Oslo was trouwens wel oke. Het was niet echt het beloofde Middeleeuwse doolhof maar het ademde wel die sfeer. Vanaf de aarde kasteelwallen kon ik bovendien genieten van een prachtig uitzicht dat me ook deels weer werd ontnomen door een Titanic II. Nu heb ik vooral honger.
Dag 6: Stockholm (22:25)
Karma mag weer blij zijn met me. Hopelijk brengt dit een iets voorspoedigere reis in de toekomst. een Italiaanse backpacker vroeg om een vinger en ik gaf hem m'n hele hand. Hij vroeg of ik een goedkoop hotel wist. Ik raadde hem degene waar ik was geweest aan en gaf hem daarna al m'n lonely planet printjes mee. Daarop tekende ik hoe die moest lopen. Hij was me zeer dankbaar (grazie grazie). Wat me verder is opgevallen is dat er echt overal Nederlanders zijn. Vandaag stonden in de twee douches naast de mijne twee Nederlandse grieten, gisteren zaten twee Nederlandse oude vrouwjtes achter me en eergisteren lag ik bij twee Nederlanders op een kamer. In Neumunster was dus als een Nederlander en verder heb ik nog twee (ex-)studenten gesproken die in Nederland hebben gestudeerd. Onder wie dus dat meisje uit Taiwan. De plaag groeit als een vlek olie in de Mexicaanse golf.
Dag 6: Stockholm (23:00)
Karma laat nu al van zich spreken. Dit is geen trein met veels te veel bedden in een kleine ruimte maar een hotel op wielen. Scandinavie is zo'n beschaafd en ontwikkeld gebied! Ik ben verliefd geworden op een heel volk (Dat ook de meisjes nog eens gemiddeld zeer mooi zijn helpt ook). Een paar honderd kilometer naar het Zuiden en de beschaving (en het vrouwelijke schoon) is ineens verdwenen. In de Duitse slaaptrein kon je je, letterlijk, niet omdraaien; hier heb je een perfect bed, een wastafel en lig je met z'n tweetjes op een 'kamer' in plaats van met z'n zessen. Kleerhangers, muziekzenders, flessen met drinkwater, echt alles is aanwezig; zelfs een douche (per wagon). Ik ben met stomheid geslagen.
Dag 5: Stockholm -> Oslo (12.05)
Vier uur zit ik nu in deze trein en het enige wat ik uberhaupt kan doen is naar buiten kijken. Deze zes uur durende treinreis bevat de meest adembenemende taferelen die ik heb gezien. Mijn ogen worden als door een magneet naar het raam getrokken. Het spoor is aangelegd door dichtbegroeide naaldwouden, over groene heuvels, door dalen bevlekt met houten huisjes en over gigantische, kraakheldere meren waarin ieder dennenaaldje in wordt weerspiegeld. Alsof het zo moest zijn brak ook nog eens de zon dor, waardoor alles nog mooier werd. Heel Zweden glinsterde dankzij de zonnestralen die uiteenbraken op de achtergebleven regen- en dauwdruppels. Scandinavie is nu op z'n mooist. Het is zelfs jammer dat ik al over de helft van deze treinreis ben. Ik moet nog eens terugkomen hier.
Dag 5: Oslo (20:25)
Ik weet niet zeker of nou blij of wat minder blij moet zijn. Aan de ene kant heb ik vandaag een prachtige treinsreis gemaakt, schijnt de zon en is het warm, maar aan de andere kant heb ik maar een mogelijke boeking kunnen doen die niet echt in mijn voordeel werkte. Er was geen nachttrein tussen Oslo & Stockholm en dus moest ik voor de derde keer op rij een hostel boeken. De trein naar Stockholm gaat daarnaast pas om 15.40 uur morgenmiddag. De nachttrein naar Malmo sluit daar dan wel direcht op aan. Vervolgens sluit daar ook direcht een trein naar Kopenhagen op aan. Al met al ben ik dus richting Berlijn maar zestien uur bezig met reizen wat relatief weinig is. Het jammere ervan is dat Stockholm dus niet meer in de agenda kan voorkomen. Dit is pas de eerste (en hopelijk ook enige) echte mislukking die volgt door het strakke schema van 30 steden in 30 (eigenlijk 31 trouwens) dagen. Oslo dan weer wel. Oslo is een gekke stad. Gloednieuw gaat hand in hand met oud en vervallen. Een oude kerk staat bijvoorbeeld in een modern winkelcentrum. Daarnaast belemmerden bijvoorbeeld hijskranen het zicht op een schitterend fjord. Een ander contrast is dat tussen rijk en arm. De bmw's en porches rijden je op iedere straathoek over de sokken terwijl er op het zelfde moment een bedelaar aan je mauw trekt. Voor een paar kronen (ongeveer het equivalent van vijf euro) heb ik een CD gekocht van een zwerver die buitengewoon goed Engels kon en zeer vriendelijk was. Zulk 'gedrag' moet je belonen. Het kan ook anders. 's Avonds ben ik letterlijk drie keer aagesproken in een half uur met de vraag of ik wat "to smoke" wilde kopen. Dat hoefde ik niet; ik zei dat ik uit Nederland en dat vonden ze dan weer machtig mooi. Toen besloot ik maar terug te gaan naar het hostel. Morgen ga ik het fort en oude vikingsschepen bekijken voor ik weer in de trein stap.
Dag 6: Oslo (11.55)
Af en toe kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Nadat ik het fort had bezocht wilde ik de bus nemen naar het schiereiland met de vikingdingen. Toen bedacht ik me dat de laatste kronen die ik daarvoor nodig had (in de bus kan je natuurlijk niet pinnen) aan die muzikale zwerver had gegeven; stom. Ik weiger het minimum van 500 kronen te pinnen voor een bedrag van 25 kronen. Wisselkantoren willen pas vanaf 50 euro wisselen; dat kan dus ook niet. Nu moet ik dus nog drie uur de tijd gratis zien te doden.
Dag 6: Oslo > Stockholm (20:15)
Op zo'n driekwart van de reis terug moet ik nog eens mijn woorden over scandinavie bevestigen. Het landschap is (bij zon) idyllisch (spelling?), schilderachtig en uniek. Dat maakt het reizen zelf ook gewoon leuk. Het fort in Oslo was trouwens wel oke. Het was niet echt het beloofde Middeleeuwse doolhof maar het ademde wel die sfeer. Vanaf de aarde kasteelwallen kon ik bovendien genieten van een prachtig uitzicht dat me ook deels weer werd ontnomen door een Titanic II. Nu heb ik vooral honger.
Dag 6: Stockholm (22:25)
Karma mag weer blij zijn met me. Hopelijk brengt dit een iets voorspoedigere reis in de toekomst. een Italiaanse backpacker vroeg om een vinger en ik gaf hem m'n hele hand. Hij vroeg of ik een goedkoop hotel wist. Ik raadde hem degene waar ik was geweest aan en gaf hem daarna al m'n lonely planet printjes mee. Daarop tekende ik hoe die moest lopen. Hij was me zeer dankbaar (grazie grazie). Wat me verder is opgevallen is dat er echt overal Nederlanders zijn. Vandaag stonden in de twee douches naast de mijne twee Nederlandse grieten, gisteren zaten twee Nederlandse oude vrouwjtes achter me en eergisteren lag ik bij twee Nederlanders op een kamer. In Neumunster was dus als een Nederlander en verder heb ik nog twee (ex-)studenten gesproken die in Nederland hebben gestudeerd. Onder wie dus dat meisje uit Taiwan. De plaag groeit als een vlek olie in de Mexicaanse golf.
Dag 6: Stockholm (23:00)
Karma laat nu al van zich spreken. Dit is geen trein met veels te veel bedden in een kleine ruimte maar een hotel op wielen. Scandinavie is zo'n beschaafd en ontwikkeld gebied! Ik ben verliefd geworden op een heel volk (Dat ook de meisjes nog eens gemiddeld zeer mooi zijn helpt ook). Een paar honderd kilometer naar het Zuiden en de beschaving (en het vrouwelijke schoon) is ineens verdwenen. In de Duitse slaaptrein kon je je, letterlijk, niet omdraaien; hier heb je een perfect bed, een wastafel en lig je met z'n tweetjes op een 'kamer' in plaats van met z'n zessen. Kleerhangers, muziekzenders, flessen met drinkwater, echt alles is aanwezig; zelfs een douche (per wagon). Ik ben met stomheid geslagen.
zaterdag 8 mei 2010
Raining, raining, raining...
Dit Zweedse toetsenbord heeft niet onze accenten dus vergeef me het niet toevoegen van die accenten.
Dag 2: Hamburg (21.55)
Positief puntje over Duitsland: ze hebben (lekkere) veggieburgers bij MacDonalds. Hamburg doet zijn naam dus eer aan (Pa Doem.. Tssh). Maar goed, aangezien ik in een paar uur die ik vandaag in de trein heb gezeten vooral heb geprobeerd te slapen, kan ik nu pas schrijven over Heidelberg. Daar heb ik nog twee dingen gedaan. De 'filosofen wandeling', wat erg symbolisch is voor 1 van de doelen van deze onderneming, namelijk een beslissing nemen aangaande de studiekeuze, en ik heb het slot bezocht. De wandeling was rustig en regenachtig langs decadente huizen. Het slot echter was schitterend, reusachtig en ook erg regenachtig. Bovendien loop ik ondertussen kou te kleumen in een t-shirt en twee truien. (Ouders, never say you told me so). Uiteindelijk had ik de hogesnelheidslijn richting Hamburg van 12.56 en kwam ik om 17.30 aan. Het meeste van de bezienswaardigheden was buiten. Aangezien het koud, nat en laat was besloot ik gebruik te maken van de lange openingstijden van de musea vanwege 'koopavond'. De Kunsthalle was de vijf euro niet alleen vanwege de regenloze en warmere uren waard. Na enig gekibbel en gebruik makend van mijn beste Duits kon ik uiteindelijk door voor student. Ik zal jullie verder niet vervelen over kunst. Maar Piet, ik heb zo ongeveer driehonderd Andy Warhol werken mogen aanschouwen. Vervolgens ging ik maar naar het internetcafe omdat het veel te koud, te nat en te donker was buiten. The rest is history (zie vorige post). Nu ben ik aan het wachten op een trein van 0.28 naar Neumunster waar ik drie uur kan wachten op de nachttrein. Mocht ik weer veels te weinig slaap krijgen van overnacht ik in Kopenhagen in een hostel. Voorlopige conclusie: Brugge: overschat; Luxemburg: niet gezien; Heidelberg: sprookjesachtig ondanks de regen; Hamburg: zelfde sfeer als Den Haag of Amsterdam; een mix van junkies, altos, hoeren, rijk, arm en alle huidskleuren van de regenboog. Treinreizen is ontzettend vermoeiend.
Dag 3: Kopenhagen (18.30)
De nacht van donderdag op vrijdag was inderdaad slopend. Op het station van Neumunster was een enkele gelegenheid om te zitten bij een behagelijke temperatuur; binnen dus. Van de drie en een half uur dat ik daar was heb ik ongeveer een uur half geslapen, een uur voor me uit zitten staren en anderhalf uur zitten lullen met een Duitse Nederlander (of andersom?). Deze, overigens dronken, zestigjarige man beweerde onder andere dat hij op het moment een pooier was; een Nederlandse snackbar/discotheek ging openen ter plekke en dat hij tonnen per jaar verdiende met het slachten van onschuldige dieren. Hij bood me wel een biertje aan. De treinreis was verschrikkelij. Omdat het zo laat was mocht ik geen couchette meer en moest ik zitten. Ik heb werkelijk geen oog dichtgedaan. Nu lig ik hier in een bed te vechten tegen de slaap.
Kopenhagen was leuk maar veel te nat, te koud, te vermoeiend en te pijnlijk. The old knee speelde weer op. Het regende, er waaide koude wind en ik heb ontzettend veel gelopen. Eerst liep ik twee kilometer door de regen en wind richting het aanbevolen hostel. Ik schrijf onderhand 11 uur 's ochtends. Ik nam een dorm, dumpte m'n tas en liep door de regen naar het national museum a.k.a. het viking museum. Het beste: het was helemaal gratis. Ik weet nu alles over vikingen. Bovendien heb ik mummies, sarcofagen en maffe internationale artefacten gezien. Om twee uur ging ik naar het station om een plek naar Stockholm te reserveren. Toen ging ik terug naar het hostel en heb ik kunnen inchecken en vervolgens kunnen genieten van een heerlijke warme douche. Voor de rest heb ik de stad bezichtigd tot het echt te koud werd, heb ik wat gegeten en ga ik heerlijk lang slapen. De pijn in mijn linkerknie is trouwens niet te beschrijven. Het is alsof al de botten in m'n gewricht langs elkaar schraapten en stukje bij beetje afbrokkelden. Morgen ook nog spierpijn; gegarandeerd.
Dag 4: Kopenhagen --> Stockholm (12.05)
Toch nog moe; zelfs na ongeveer tien uur slaap. Om 8 uur ging niet alleen mijn wekker, maar ook die van mijn Belgische, Franse en Oostenrijkse kamergenoten. Het gebruiken van de badkamer was er dus niet bij. Om negen uur at ik een veel te duur broodje. Om 10.19 uur zat ik in een hogesnelheidslijn naar Stockholm. Ik had zeer goed gezelschap. Twee uur lang heb ik nu zitten babbelen over van alles en nog wat met een Taiwanees meisje genaamd Feng-Wen Lin, die toevalligerwijs gestudeerd heeft in Utrecht. Ze denkt dat ik president kan worden. Das mooi. Ik heb veel geleerd over Taiwan en veel verteld over mijn reizen. Het was erg gezellig.
Dag 4: Stockholm (19.15)
Aangekomen om 15.38. Ik ging naar het ticketoffice waar bleek dat er geen nachttrein ging naar Oslo. Dus moest ik weer een hostel nemen helaas. Stockholm is gelukkig wat goedkoper dan Kopenhagen. Helaas was ik pas om 5 uur klaar met alles en regende het wederom. Er zat dus niets anders op dan bijna al mijn plannen te verzetten tot overmorgen. Het Oude Centrum (Gamla Stan) is namelijk zo mooi, en het uitzicht over de rest van de stad zo indrukwekkend, dat ik terug MOET gaan. Stockholm is echt, vergeef me de cliche-achtige omschrijving, het Rome van het Noorden. Klasiek en modern, jong en oud, mooi en lelijk, snel en langzaam, echt alles is er te vinden. Ik heb helaas alleen een ruim rondje kunnen lopen door het oude centrum voor het te nat en te koud werd. Vooral de erg nauwe, met kleine steentjes bestrate laantjes waren erg leuk om te zien. In het oude centrum waren er geen MacDonalds maar alleen originele kleine bistro's en cafetjes. Als het maandag niet regent ga ik in ieder geval naar Skansen en voor ik door reis richting Berlijn. Sorry Zachary, maar de reis naar Narvik duurt 18 uur (en dus 36 uur in totaal), dat is het helaas niet waard.
Dag 2: Hamburg (21.55)
Positief puntje over Duitsland: ze hebben (lekkere) veggieburgers bij MacDonalds. Hamburg doet zijn naam dus eer aan (Pa Doem.. Tssh). Maar goed, aangezien ik in een paar uur die ik vandaag in de trein heb gezeten vooral heb geprobeerd te slapen, kan ik nu pas schrijven over Heidelberg. Daar heb ik nog twee dingen gedaan. De 'filosofen wandeling', wat erg symbolisch is voor 1 van de doelen van deze onderneming, namelijk een beslissing nemen aangaande de studiekeuze, en ik heb het slot bezocht. De wandeling was rustig en regenachtig langs decadente huizen. Het slot echter was schitterend, reusachtig en ook erg regenachtig. Bovendien loop ik ondertussen kou te kleumen in een t-shirt en twee truien. (Ouders, never say you told me so). Uiteindelijk had ik de hogesnelheidslijn richting Hamburg van 12.56 en kwam ik om 17.30 aan. Het meeste van de bezienswaardigheden was buiten. Aangezien het koud, nat en laat was besloot ik gebruik te maken van de lange openingstijden van de musea vanwege 'koopavond'. De Kunsthalle was de vijf euro niet alleen vanwege de regenloze en warmere uren waard. Na enig gekibbel en gebruik makend van mijn beste Duits kon ik uiteindelijk door voor student. Ik zal jullie verder niet vervelen over kunst. Maar Piet, ik heb zo ongeveer driehonderd Andy Warhol werken mogen aanschouwen. Vervolgens ging ik maar naar het internetcafe omdat het veel te koud, te nat en te donker was buiten. The rest is history (zie vorige post). Nu ben ik aan het wachten op een trein van 0.28 naar Neumunster waar ik drie uur kan wachten op de nachttrein. Mocht ik weer veels te weinig slaap krijgen van overnacht ik in Kopenhagen in een hostel. Voorlopige conclusie: Brugge: overschat; Luxemburg: niet gezien; Heidelberg: sprookjesachtig ondanks de regen; Hamburg: zelfde sfeer als Den Haag of Amsterdam; een mix van junkies, altos, hoeren, rijk, arm en alle huidskleuren van de regenboog. Treinreizen is ontzettend vermoeiend.
Dag 3: Kopenhagen (18.30)
De nacht van donderdag op vrijdag was inderdaad slopend. Op het station van Neumunster was een enkele gelegenheid om te zitten bij een behagelijke temperatuur; binnen dus. Van de drie en een half uur dat ik daar was heb ik ongeveer een uur half geslapen, een uur voor me uit zitten staren en anderhalf uur zitten lullen met een Duitse Nederlander (of andersom?). Deze, overigens dronken, zestigjarige man beweerde onder andere dat hij op het moment een pooier was; een Nederlandse snackbar/discotheek ging openen ter plekke en dat hij tonnen per jaar verdiende met het slachten van onschuldige dieren. Hij bood me wel een biertje aan. De treinreis was verschrikkelij. Omdat het zo laat was mocht ik geen couchette meer en moest ik zitten. Ik heb werkelijk geen oog dichtgedaan. Nu lig ik hier in een bed te vechten tegen de slaap.
Kopenhagen was leuk maar veel te nat, te koud, te vermoeiend en te pijnlijk. The old knee speelde weer op. Het regende, er waaide koude wind en ik heb ontzettend veel gelopen. Eerst liep ik twee kilometer door de regen en wind richting het aanbevolen hostel. Ik schrijf onderhand 11 uur 's ochtends. Ik nam een dorm, dumpte m'n tas en liep door de regen naar het national museum a.k.a. het viking museum. Het beste: het was helemaal gratis. Ik weet nu alles over vikingen. Bovendien heb ik mummies, sarcofagen en maffe internationale artefacten gezien. Om twee uur ging ik naar het station om een plek naar Stockholm te reserveren. Toen ging ik terug naar het hostel en heb ik kunnen inchecken en vervolgens kunnen genieten van een heerlijke warme douche. Voor de rest heb ik de stad bezichtigd tot het echt te koud werd, heb ik wat gegeten en ga ik heerlijk lang slapen. De pijn in mijn linkerknie is trouwens niet te beschrijven. Het is alsof al de botten in m'n gewricht langs elkaar schraapten en stukje bij beetje afbrokkelden. Morgen ook nog spierpijn; gegarandeerd.
Dag 4: Kopenhagen --> Stockholm (12.05)
Toch nog moe; zelfs na ongeveer tien uur slaap. Om 8 uur ging niet alleen mijn wekker, maar ook die van mijn Belgische, Franse en Oostenrijkse kamergenoten. Het gebruiken van de badkamer was er dus niet bij. Om negen uur at ik een veel te duur broodje. Om 10.19 uur zat ik in een hogesnelheidslijn naar Stockholm. Ik had zeer goed gezelschap. Twee uur lang heb ik nu zitten babbelen over van alles en nog wat met een Taiwanees meisje genaamd Feng-Wen Lin, die toevalligerwijs gestudeerd heeft in Utrecht. Ze denkt dat ik president kan worden. Das mooi. Ik heb veel geleerd over Taiwan en veel verteld over mijn reizen. Het was erg gezellig.
Dag 4: Stockholm (19.15)
Aangekomen om 15.38. Ik ging naar het ticketoffice waar bleek dat er geen nachttrein ging naar Oslo. Dus moest ik weer een hostel nemen helaas. Stockholm is gelukkig wat goedkoper dan Kopenhagen. Helaas was ik pas om 5 uur klaar met alles en regende het wederom. Er zat dus niets anders op dan bijna al mijn plannen te verzetten tot overmorgen. Het Oude Centrum (Gamla Stan) is namelijk zo mooi, en het uitzicht over de rest van de stad zo indrukwekkend, dat ik terug MOET gaan. Stockholm is echt, vergeef me de cliche-achtige omschrijving, het Rome van het Noorden. Klasiek en modern, jong en oud, mooi en lelijk, snel en langzaam, echt alles is er te vinden. Ik heb helaas alleen een ruim rondje kunnen lopen door het oude centrum voor het te nat en te koud werd. Vooral de erg nauwe, met kleine steentjes bestrate laantjes waren erg leuk om te zien. In het oude centrum waren er geen MacDonalds maar alleen originele kleine bistro's en cafetjes. Als het maandag niet regent ga ik in ieder geval naar Skansen en voor ik door reis richting Berlijn. Sorry Zachary, maar de reis naar Narvik duurt 18 uur (en dus 36 uur in totaal), dat is het helaas niet waard.
donderdag 6 mei 2010
Scheiß wetter!
Voor ik m'n "dagboek" overtype, even een kleine beschrijving van de huidige toestand: Terwijl het buiten regent alsof het nog nooit geregend heeft, zit ik in een of ander Turks internetcafé tussen allemaal allochtone jonge broeders met keiharde muziek op de achtergrond. Van nature ben ik niet racistisch maar toch hou ik mijn (kleine) rugzak angstvallig tussen mijn benen geklemd. Ik geef nu al een update omdat het dus zo hard regent dat ik helemaal niets kan doen na 21.00; dan zijn de musea (lees: schuilplekken) gesloten. Vrezend voor m'n leven type ik hier dus op een nogal krakkemikkig toetsenbord mijn eerste verhalen. Later geef ik nog een update van Hamburg zelf; ik heb nu geschreven tot de aankomst in Heidelberg. Als er trouwens ergens in dit stukje een y staat in plaats van een z en andersom, dan komt dat doordat die toetsen zijn omgedraaid hier. Tweede "probleem": ik kan geen foto's uploaden in internetcafés dus dat komt later wel.
Dag 1: Den Haag --> Brugge (10.40)
De wekker ging om 8 uur. Slaapdronken bewoog ik me richting badkamer om een laatste douche te nemen voor een maand met beperkte mogelijkheden tot wassen. Haastig pakte ik m'n telefoonlader in en zorgde ik ervoor dat ik echt niets was vergeten. Na een hartstochtelijk afscheid ging ik met Piet richtig station Holland Spoor. Daar deed zich meteen het eerste probleem voor. Een kleine voorgeschiedenis: Op maandag ging ik een koptelefoon kopen aangezien mijn oude nogal matig is. Bij de Media Markt was ik ineens op onverklaarbare wijze mijn pincode vergeten! (Ik geef ING de schuld; ik had m'n pincode vast wel goed!). De cijfers wist ik wel maar de volgorde was me ineens een raadsel. Uiteraard typte ik drie keer fout en werd mijn pas geblokkeerd! Binnen twee dagen you m'n pincode gereset worden. Niet dus. Op het station wilde ik het kaartje kopen toen bleek dat mijn (juiste) pincode wederom onjuist was! We schrijven 9.20 uur. En dus konden we weer terug naar huis. De oplossing: geld overmaken naar moeders rekening en haar pasje meenemen. Dus werd het de volgende trein. Uiteindelijk zit ik nu in de, overigs stampvolle, trein, op een klapstoeltje, omringd door tientalle mensen, te denken aan de maand die volgen gaat. Ik mis thuis nu al. Wat kan ik toch een ongeloofelijk mietje zijn...
Dag 1: Brussel --> Luxemburg (17.10)
Belgen zijn net Surinamers! Ze zijn altijd veels te laat! De trein van Antwerpen naar Brugge: 10 minuten vertraging; van Brugge naar Brussel: 10 minuten; van Brussel naar Luxemburg: 45 minuten vertraging! Ik begin bijna de NS te waarderen. Maargoed, 's middags heb ik natuurlijk ook nog wat gedaan. Ik heb (boring old) Brugge bezocht en bekeken. Deze matige keus had moederlief gemaakt. Wat er te zien valt? Bar weinig. Een paar marktpleinen, wat Japanners met fototoestellen groter dan hun hoofd en zogenaamd bloed van Jezus. De algehele sfeer die er heerste (in tegenstelling tot hier), was wel goed. Uiteraard heb ik frieten voor lunch gehad. Uiteindelijk heb ik op het station een foto kunnen maken van een plaatselijke krant. Nu op naar Luxemburg...
Dag 1: Luxemburg station (21.05)
Door de vertraging kwam ik pas aan om 20.30. Ik had twee opties: De nachtrein naar Stuttgart via Metz van 22.15 nemen of het enige hostel zien te vinden. Ik had van Piet begrepen dat Luxemburg niet extreem spannend was en dus koos ik voor de eerste optie. Voor twintig euro kon ik (proberen te) slapen op een bed en morgen(heel)vroeg in Stuttgart zijn. Het enige wat ik dus van Luxemburg heb gezien was het station en een blik uit het raam van het station. Dit kwam vooral doordat het bagagedepot om negen uur dicht ging (diepe zucht). Daardoor kon ik niet even snel de stad in gaan. De Belgen hebben dus de twee mislukking veroorzaakt. Verder ben ik erachter gekomen dat mijn Frans zuigt en de mensen in Luxemburg echt stinkend rijk zijn. Ze moeten €1,10 (!) betalen voor een bezoekje aan het toilet op het station.
Dag 1: Metz station (23.40)
Het zit echt totaal niet mee. In eerste instantie zou de trein richting Stuttgart om 23.53 uur vanaf Metz vertrekken, nu is dat 0.34 uur. Wederom vertraging dus. In eerste instantie stond er zelfs helemaal niets op het bord. Met twee Amerikaanse meisjes die hadden gestudeerd in Metz voor 5 maanden heb ik uitgezocht hoe het zat. Nu zitten we hier met z'n drietjes op een koud, totaal desolaat, station, te wachten op een trein.
Dag 2: Heidelberg station (6.00)
Het wordt net licht en ik heb er al twee treinreizen opzitten. De nachttrein naar Stuttgart was voornamelijk slapeloosheid en een zwaar snurkende Spanjaard onder me. Het resultaat: ongeveer 1 à 2 uur slaap. Op weg naar Heidelberg zat ik in een hogesnelheidslijn en was ik er in een half uur. Omdat het regent (het bleek later de hele dag, en de komende 3 dagen waar ik ook heen ga te regenen) en alles pas open gaat om 10 uur, zit ik hier in een café een poging te wagen wakker te blijven/worden met behulp van een XL koffie (XL op z'n Duits is XXXL op z'n Nederlands).
Dag 2: Heidelberg centrum (9.30)
Wat een ***weer. Dankzij de regen moet ik wel de twee enige ietwat interessante musea bezoeken om droog te blijven. Helaas gaan die ook nog eens pas om 10 uur open. Nu dus maar wéér een bak koffie drinken.
Dag 1: Den Haag --> Brugge (10.40)
De wekker ging om 8 uur. Slaapdronken bewoog ik me richting badkamer om een laatste douche te nemen voor een maand met beperkte mogelijkheden tot wassen. Haastig pakte ik m'n telefoonlader in en zorgde ik ervoor dat ik echt niets was vergeten. Na een hartstochtelijk afscheid ging ik met Piet richtig station Holland Spoor. Daar deed zich meteen het eerste probleem voor. Een kleine voorgeschiedenis: Op maandag ging ik een koptelefoon kopen aangezien mijn oude nogal matig is. Bij de Media Markt was ik ineens op onverklaarbare wijze mijn pincode vergeten! (Ik geef ING de schuld; ik had m'n pincode vast wel goed!). De cijfers wist ik wel maar de volgorde was me ineens een raadsel. Uiteraard typte ik drie keer fout en werd mijn pas geblokkeerd! Binnen twee dagen you m'n pincode gereset worden. Niet dus. Op het station wilde ik het kaartje kopen toen bleek dat mijn (juiste) pincode wederom onjuist was! We schrijven 9.20 uur. En dus konden we weer terug naar huis. De oplossing: geld overmaken naar moeders rekening en haar pasje meenemen. Dus werd het de volgende trein. Uiteindelijk zit ik nu in de, overigs stampvolle, trein, op een klapstoeltje, omringd door tientalle mensen, te denken aan de maand die volgen gaat. Ik mis thuis nu al. Wat kan ik toch een ongeloofelijk mietje zijn...
Dag 1: Brussel --> Luxemburg (17.10)
Belgen zijn net Surinamers! Ze zijn altijd veels te laat! De trein van Antwerpen naar Brugge: 10 minuten vertraging; van Brugge naar Brussel: 10 minuten; van Brussel naar Luxemburg: 45 minuten vertraging! Ik begin bijna de NS te waarderen. Maargoed, 's middags heb ik natuurlijk ook nog wat gedaan. Ik heb (boring old) Brugge bezocht en bekeken. Deze matige keus had moederlief gemaakt. Wat er te zien valt? Bar weinig. Een paar marktpleinen, wat Japanners met fototoestellen groter dan hun hoofd en zogenaamd bloed van Jezus. De algehele sfeer die er heerste (in tegenstelling tot hier), was wel goed. Uiteraard heb ik frieten voor lunch gehad. Uiteindelijk heb ik op het station een foto kunnen maken van een plaatselijke krant. Nu op naar Luxemburg...
Dag 1: Luxemburg station (21.05)
Door de vertraging kwam ik pas aan om 20.30. Ik had twee opties: De nachtrein naar Stuttgart via Metz van 22.15 nemen of het enige hostel zien te vinden. Ik had van Piet begrepen dat Luxemburg niet extreem spannend was en dus koos ik voor de eerste optie. Voor twintig euro kon ik (proberen te) slapen op een bed en morgen(heel)vroeg in Stuttgart zijn. Het enige wat ik dus van Luxemburg heb gezien was het station en een blik uit het raam van het station. Dit kwam vooral doordat het bagagedepot om negen uur dicht ging (diepe zucht). Daardoor kon ik niet even snel de stad in gaan. De Belgen hebben dus de twee mislukking veroorzaakt. Verder ben ik erachter gekomen dat mijn Frans zuigt en de mensen in Luxemburg echt stinkend rijk zijn. Ze moeten €1,10 (!) betalen voor een bezoekje aan het toilet op het station.
Dag 1: Metz station (23.40)
Het zit echt totaal niet mee. In eerste instantie zou de trein richting Stuttgart om 23.53 uur vanaf Metz vertrekken, nu is dat 0.34 uur. Wederom vertraging dus. In eerste instantie stond er zelfs helemaal niets op het bord. Met twee Amerikaanse meisjes die hadden gestudeerd in Metz voor 5 maanden heb ik uitgezocht hoe het zat. Nu zitten we hier met z'n drietjes op een koud, totaal desolaat, station, te wachten op een trein.
Dag 2: Heidelberg station (6.00)
Het wordt net licht en ik heb er al twee treinreizen opzitten. De nachttrein naar Stuttgart was voornamelijk slapeloosheid en een zwaar snurkende Spanjaard onder me. Het resultaat: ongeveer 1 à 2 uur slaap. Op weg naar Heidelberg zat ik in een hogesnelheidslijn en was ik er in een half uur. Omdat het regent (het bleek later de hele dag, en de komende 3 dagen waar ik ook heen ga te regenen) en alles pas open gaat om 10 uur, zit ik hier in een café een poging te wagen wakker te blijven/worden met behulp van een XL koffie (XL op z'n Duits is XXXL op z'n Nederlands).
Dag 2: Heidelberg centrum (9.30)
Wat een ***weer. Dankzij de regen moet ik wel de twee enige ietwat interessante musea bezoeken om droog te blijven. Helaas gaan die ook nog eens pas om 10 uur open. Nu dus maar wéér een bak koffie drinken.
zaterdag 24 april 2010
De Route
Het was nog een hele klus om een geschikte kaart te maken voor deze reis. Mijn eigen tekenkunst laat zoals bekend nogal eens te wensen over dus moest er een routeplanner en het daartoe behorende kaartje aan te pas komen. Geen enkele routeplanner op internet wilde mij 30 bestemmingen tonen. Google Maps komt nog het dichtste bij met 26 mogelijke (tussen)bestemmingen. Op het kaartje missen dus enkele bestemmingen. Bovendien ligt het meest noordelijke treinstation van Europa zo noordelijk dat dit ook niet op het kaartje paste. Maar goed, met veel kunst en vliegwerk is het kaartje hiernaast tot stand gekomen. Nu zijn die letters wel handig om tot een geschreven routebeschrijving te komen. Let op de cijfertjes, die geven de steden aan die ik wel bezoek, maar die ik niet in de routebeschrijving kon opnemen. Tweemaal staat er een slash; dit betekent dat ik bij gebrek aan tijd een keuze zal maken, en bij tijd over beide zal bezoeken. Als je op het kaartje klinkt zie je een vergroting. Deze steden zal ik aandoen:A. Den Haag
B. Brugge
C. Luxemburg
D. Heidelberg
1. Hamburg
E. Kopenhagen & Middelfart (die laatste heel kort)
F. Stockholm
G. Oslo
H. Narvik (Meest noordelijke station van in ieder geval Europa)
I. Berlijn
J. Praag
K. Salzburg
2. Wenen
L. Boedapest
M. Zagreb
N. Venetië
O. Napels
3. Florence
P. Milaan
Q. Genoa
4. Montpellier/Sète
R. Barcelona
5. Madrid
S. Lissabon
T. Porto
U. Sevilla
V. Valencia
6. Avignon/Arles
W. Genève
X. London
Y. Manchester
7. Den Haag
Abonneren op:
Posts (Atom)